Leniwe pierogi
| śniadanie, obiad lub deser | |
 Domowe leniwe pierogi ze stopionym masłem i cynamonem | |
| Inne nazwy |
leniwe |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Kuchnia | |
| Miejsce powstania | |
| Obróbka żywności | |
| Składniki | |
Leniwe pierogi[3][1][2] (pierogi leniwe[2], potocznie: leniwe[4]) – grube kluski przyrządzane z twarogu, jaj, mąki i ugotowanych ziemniaków (opcjonalny składnik), gotowane w lekko osolonej wodzie[2][5][3][1]. Czasem dodatkowo podsmaża się je na patelni.
Według polskich podręczników do gastronomii, składniki na leniwe pierogi z ciasta ziemniaczanego są następujące: ser biały, gotowane ziemniaki, mąka pszenna, jaja, mąka ziemniaczana, sól do smaku[2]. Ser i ziemniaki przepuszcza się przez maszynkę[2]. Wyrobione ciasto dzieli się na części, z których formuje się wałki o średnicy 3 cm, które następnie się spłaszcza i kroi na ukośne kluski[2].
Jest to potrawa bardzo wartościowa[2], a przy tym łatwa do przyrządzenia. Zaliczana do legumin[6], przygotowywana na śniadanie, obiad lub deser. Leniwe najczęściej podawane są na słodko[1] ale też i na słono:
- z bitą śmietaną, śmietaną[5] i cukrem,
- okraszone stopionym masłem i smażoną bułką tartą[5][2]
- z cukrem i cynamonem.
Nazwa „leniwe pierogi” wywodzi się stąd, że składniki tych klusek podobne są do składników pierogów z serem (twarogiem), tylko nadzienie i ciasto są wymieszane razem.
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4
leniwe pierogi [w:] Wielki słownik języka polskiego [online], Instytut Języka Polskiego PAN [dostęp 2022-01-13]. - 1 2 3 4 5 6 7 8 9 „Ciasta wyrabiane na stolnicy: Ciasto ziemniaczane”. W: Krystyna Flis, Aleksandra Procner: Technologia gastronomiczna z towaroznawstwem: podręcznik dla technikum. Część 2. Wyd. XVIII. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2009, s. 79,80–81. ISBN 978-83-02-02862-5 (część 2), ISBN 978-83-02-03170-0 (całość).
- 1 2 leniwe pierogi [w:] Słownik języka polskiego [online], PWN [dostęp 2022-01-13].
- ↑ leniwe [w:] Słownik języka polskiego [online], PWN [dostęp 2022-01-13].
- 1 2 3 Kuchnia polska, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, 1985, s. 342, ISBN 83-208-0494-9.
- ↑ Magdalena Kasprzyk-Chevriaux, Deser na obiad: leguminy w obiadowym menu, [w:] Culture.pl [online], Instytut Adama Mickiewicza, 1 grudnia 2015 [dostęp 2022-01-13].