Leon Bielski
| Data i miejsce urodzenia |
28 października 1917 |
|---|---|
| Data śmierci |
26 września 1986 |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, dziennikarz |
| Stanowisko |
wiceminister żeglugi (1949–1953) |
| Partia |
Leon Bielski, także Roman Bielski, pierwotnie Leopold Klagsblad (ur. 28 października 1917 w Kętach lub Częstochowie[1], zm. 26 września 1986[2]) – polski działacz partyjny i państwowy oraz dziennikarz narodowości żydowskiej, podsekretarz stanu w Ministerstwie Żeglugi (1949–1953).
Życiorys
Syn Grzegorza i Zofii, pochodził z rodziny żydowskiej. W 1933 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, był członkiem Komitetu Dzielnicowego KPP w Kętach. Działał jednocześnie w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, pomiędzy 1934 a 1936 członek Komitetu Miejskiego i wicesekretarz Komitetu Okręgowego KPZU w Przemyślu. Za działalność komunistyczną uwięziony w Zakładzie Karnym w Rawiczu, z którego uciekł we wrześniu 1939[3]. Od 1939 do 1940 sekretarz Obkom Medsantrud w Drohobyczu. Pomiędzy 1940 a 1943 studiował na uczelniach w Charkowie i Moskwie, w tym od 1941 do 1943 w Wyższej Szkole Partyjnej Kominternu w Moskwie[1].
Od 1943 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jesienią 1943 został przerzucony przez radzieckich komunistów na Polesie, skąd dociera do Lubelszczyzny[3]. W 1944 został pełnomocnikiem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego ds. wojennych dostaw rzeczowych. Od 1945 redaktor naczelny „Trybuny Robotniczej” i zarazem członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PPR w Katowicach. Następnie w latach 1947–1949 kierował Robotniczą Spółdzielnią Wydawniczą „Prasa”. Został delegatem na zjazd zjednoczoniowy oraz I, II, III i IV zjazd PZPR, ponadto zasiadał w Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR (1948–1964)[1] oraz Komisji Prasowej KC PRR/PZPR. Od czerwca 1949 do maja 1953 podsekretarz stanu w Ministerstwie Żeglugi[4], następnie do 1956 wiceprezes Centralnego Urzędu Wydawnictw, Przemysłu Graficznego i Księgarstwa[5]. W kolejnych latach był redaktorem naczelnym Rozgłośni Kraj w Polskim Radiu (1956–1958), „Magazynu Polskiego” (1956–1957)[6], „7 Dni w Polsce”(1957–1958)[7] i „Expressu Wieczornego” (1958–1968), następnie od 1968 do 1972 korespondentem Agencja Robotniczej w Berlinie i Moskwie[1]. W latach 60. był badany przez kontrwywiad Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[8]. Autor publikacji pamiętnikarskiej Spotkanie z ziemią (1965)[3].
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-12-04].
- 1 2 Informacje o pochówku. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2024-12-04].
- 1 2 3 E.H.. „Spotkanie z ziemią”, Leon Bielski, Warszawa 1965: recenzja. „Rocznik Lubelski”. 8/1965. ISSN 0080-3510.
- ↑ Kochański 2022a ↓, s. 289.
- ↑ Kochański 2022a ↓, s. 298.
- ↑ Kochański 2022b ↓, s. 1146.
- ↑ Kochański 2022b ↓, s. 1158.
- ↑ Andrzej Friszke: Prozachodnia liberalizacja czy prosowiecki nacjonalizm. Wokół genezy Marca ‘68. wiez.pl, 8 marca 2019. [dostęp 2024-12-04].
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-04].
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-04].