Leon Dąbrowski (oficer piechoty)

Leon Dąbrowski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1887
Kozienice

Data śmierci

po 1933

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Starogard

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)

Leon Dąbrowski[a] (ur. 30 maja[b] 1887 w Kozienicach, zm. po 1933) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Pawła, oficera armii rosyjskiej i Marii z Kaczorowskich urodzony w Kozienicach, ówczesnym mieście powiatowym guberni radomskiej[3]. Był szlachcicem i katolikiem[2].

W 1906, po ukończeniu nauki w Pskowskim Korpusie Kadetów, został przyjęty do Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie[3][2]. 16 czerwca 1908, po ukończeniu szkoły, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 14 czerwca 1907 i wcielony do 2 pułku strzelców w Płocku (później przeniesiony do Łodzi)[3][4][5][2]. W pułku pełnił służbę na stanowisku młodszego oficera, dowódcy oddziału wywiadowców i dowódcy karabinów maszynowych[3]. Od 4 sierpnia 1910 dowodził oddziałem łączności pułku[2][3]. 12 listopada 1911 awansował na porucznika ze starszeństwem z 14 czerwca tego roku[2]. W szeregach 2 pułku strzelców walczył podczas I wojny światowej. Był dwukrotnie ranny (3 listopada 1914 pod Łęczycą i 11 października 1915 pod Dyneburgiem)[3]. Dowodził kompanią, a od 15 lipca 1916 kompanią[3]. Od 30 listopada do 21 grudnia 1917 pełnił czasowo obowiązki dowódcy pułku na froncie rumuńskim[3].

22 grudnia 1917 wstąpił do II Korpusu Polskiego w Rosji i objął dowództwo skadrowanego batalionu 13 pułku strzelców polskich[3]. 11 maja 1918 walczył w bitwie pod Kaniowem[6].

W 1923 pełnił służbę w 31 pułku strzelców kaniowskich w Łodzi na stanowisku komendanta kadry batalionu zapasowego[1], a później został przesunięty na stanowisko dowódcy II batalionu[7]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W maju 1925 został przeniesiony do 55 pułku piechoty w Lesznie na stanowisko dowódcy I batalionu[9]. W następnym miesiącu został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Rawiczu[10]. W maju 1927 został zwolniony ze stanowiska dowódcy III baonu z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto na przeciąg czterech miesięcy[11]. W listopadzie tego roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard na stanowisko komendanta[12][13][14]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[15]. Z dniem 30 kwietnia 1933 został przeniesiony w stan spoczynku[16].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[17]. Mieszkał w Warszawie[3].

Był żonaty z Jadwigą z domu Berndt, dzieci nie miał[3].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Leon I Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].
  2. ↑ Według źródła rosyjskiego urodził się 17 maja 1887. Jeżeli data 17 maja 1887 jest datą z kalendarza juliańskiego to, według kalendarza gregoriańskiego urodził się 29 maja 1887[2].

Przypisy

  1. 1 2 Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 399.
  2. 1 2 3 4 5 6 Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и классным чиновникам 2-го Стрелкового полка. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2025-03-29]. (ros.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Dąbrowski Leon. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.75-7037 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-29].
  4. ↑ Александровское военное училище : Выпускники : Выпуск 15 Июня 1908 года : Домбровский. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2025-03-29]. (ros.).
  5. ↑ 2-й стрелковый полк : Офицерский состав 1914 : Домбровский Лев Павлович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2025-03-29]. (ros.).
  6. 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 14 października 1924, s. 607.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200, 344.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 732.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 264, 272.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 24 czerwca 1925, s. 342.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927, s. 126.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 301.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 164.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 524.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932, s. 397.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933, s. 122.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 842.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922, s. 469.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
  20. 1 2 3 4 Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Домбровский Лев. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2025-03-29]. (ros.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.