Leon Kulesza
 podporucznik piechoty rezerwy | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 lub 24 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Leon Ignacy Kulesza (ur. 12 czerwca 1911 w Woli Szydłowieckiej, zm. 23 lub 24 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski nauczyciel, podporucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Ignacego i Heleny z Dąbkowskich[1].
W 1931 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Słupcy[2][1], pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Skoczylasach[1][2].
Ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 4 DP przy 67 pułku piechoty w Brodnicy[1]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3556. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Został przydzielony w rezerwie do 14 pułku piechoty we Włocławku[1].
W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) dostał się do niewoli sowieckiej. Od grudnia 1939 przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[2]. 22 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[2] – lista wywózkowa 040/3 z 20 kwietnia 1940[1][2]. 23 lub 24 kwietnia 1940 został zamordowany w Katyniu[2][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[4][5]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[6][7]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[8] pod numerem 932[9][10][2][1][11] – dosłownie opisany jako Kulisza Leon[9][11] (raport dzienny z 4 maja 1943)[2]. Przy jego szczątkach znaleziono część dowodu osobistego[11], kartkę, kartę pocztową, świadectwo szczepienia w Kozielsku nr 1714, dwie zapisane kartki, dwa listy oraz krzyż metalowy[12]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0932[12].
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[13][14][15]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16][17].
Jest patronem ulicy w Przedczu, na miejscowym cmentarzu znajduje się jego grób symboliczny[18].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Szkole Podstawowej im. Władysława Umińskiego w Przedczu posadzono poświęcony mu Dąb Pamięci[19].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 326.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 435.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 217.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
- 1 2 Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 191 [dostęp 2025-03-22] (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2025-03-16].
- 1 2 3 Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (50 (336)), pbc.uw.edu.pl, 11 grudnia 1948, s. 4 [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- 1 2 Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 149, ISBN 83-89986-91-4 [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 175 [dostęp 2025-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2025-03-22]. (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Kazimierz Kasperkiewicz: Miejsca i obiekty walki i pamięci z lat wojny i okupacji 1939-1945 w Kole i powiecie kolskim. Koło: Towarzystwo Przyjaciół Miasta Koła, 2004, s. 99-100. ISBN 83-909030-9-1.
- ↑ Leon IgnacyKulesza C/II [online], katyn-pamietam.pl [dostęp 2025-03-21].
Bibliografia
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.