Leon Weintraub

Urodził się w żydowskiej rodzinie robotniczej przy ul. Solnej 12 w Łodzi. Jego matka prowadziła pralnię na rogu ulic Wschodniej i Kamiennej. Przed wybuchem II wojny światowej zdążył ukończyć 6 klas szkoły żydowskiej dla chłopców^[3][1][2][1].

Na początku II wojny światowej wraz z rodziną został umieszczony w łódzkim getcie. W tym okresie początkowo pracował w resorcie metalowym i elektrycznym. Po jego likwidacji trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz II - Birkenau, skąd udało mi się przedostać do Gross Rosen. Pracował w Arbeitslager Riese przy realizacji niemieckiego projektu Riese jako elektryk. W 1945 r. przeżył ewakuację Gross Rosen i trzydniowy marsz śmierci. Trafił następnie do kolejnych obozów (m.in. Flossenbürg). W tym okresie przeszedł tyfus plamisty. Pod Donaueschingen doczekał wyzwolenia przez żołnierzy francuskich^[1][3][4][5].

W 1946 r. podjął studia medyczne w w Getyndze, korzystając z puli miejsc przeznaczonych dla dipisów (mimo że nie miał wówczas zdanego egzaminu maturalnego)^[4]. Ukończył je w Warszawie (1953). Pracował jako ginekolog w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie w latach 1953-1966. W tym okresie został członkiem PZPR^[6]. W 1966 obronił doktorat na podstawie pracy pt. Przebieg ciąży i rozwój płodu po krwawieniach w pierwszym trymestrze ciąży^[7]. Następnie był ordynatorem oddziału ginekologiczno-położniczego w Szpitalu Powiatowym w Otwocku. Na skutek antysemickich wydarzeń marcowych utracił posadę w 1969 r. i zdecydował się na emigrację do Szwecji^[1]. Po kursie języka szwedzkiego został skierowany do pracy w szpitalu w Luleå^[8]. We wrześniu 1970 r. otrzymał posadę w szpitalu Södersjukhuset w Sztokholmie^[9]. Od 1974 r. do emerytury pracował w przychodniach w dzielnicy zamieszkanej przez imigrantów^[10].