Liddicoatyt

Liddicoatyt
Ilustracja
okaz z Wietnamu
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

Ca(Li
2
Al)Al
6
(Si
6
O
18
)(BO
3
)
3
(OH)
3
(OH)
[1]

Twardość w skali Mohsa

7–7,5[1]

Przełam

nieregularny/nierówny, muszlowy[1]

Łupliwość

słaba, niewyraźna[1]

Pokrój kryształu

pryzmatyczny[2], trójkątny[3]

Układ krystalograficzny

trygonalny[1], heksagonalny[4]

Właściwości mechaniczne

kruchy[1][2]

Gęstość

3,02–3,08 g/cm3[5]

Właściwości optyczne
Barwa

jasnobrązowy, różowy, czerwony, zielony, niebieski, rzadko biały[1][2]

Rysa

jasnobrązowa, biała[1]

Połysk

szklisty[1][2]

Współczynnik załamania

1,621–1,637 (jednoosiowy)[2]

Inne

dwójłomność: 0,016[2] pleochroizm: silny[2]

Dodatkowe dane
Klasyfikacja Strunza

9.CK.05[1]

Liddicoatyt – bardzo rzadki minerał z gromady krzemianów, należący do rodziny turmalinów[5].

Nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego gemmologa Richarda T. Liddicoata, dyrektora Instytutu Gemmologii w Santa Monica[5].

Właściwości

Jest najczęściej różowy, czerwony i jasnobrązowy, często wielobarwny[5]. Pierwotnie był uważany za elbait, ale po głębszych analizach i badaniach odkryto, że zamiast sodu w składzie występuje wapń. Skutkowało to zatwierdzeniem go w 1977 roku przez IMA jako nowy minerał. Liddicoatyt bogaty w fluor został w 2011 roku za odrębny minerał i określany jako fluor-liddicoatyt[6]. Krystalizuje w układzie trygonalnym. Charakteryzuje się pryzmatycznym bądź trójkątnym pokrojem. Jest przezroczysty bądź półprzezroczysty[1].

Występowanie

Występuje głównie w pegmatytach granitowych[4][1]. Towarzyszy mu najczęściej elbait, kwarc, londonit, beryl, muskowit, albit[4][1]. Występuje w Madagaskarze, Wietnamie, Kanadzie, we Włoszech i w Brazylii[1][6]. W Polsce został stwierdzony w Piławie Górnej na Dolnym Śląsku[1]. Natomiast jedyną lokalizacją fluorliddicoatytu jest Madagaskar[2].

Zastosowanie

• bardzo rzadki i wysoko ceniony kamień kolekcjonerski[5];

• okazjonalnie stosowany do wyrobu oryginalnej oraz artystycznej biżuterii[5];

• eksponowany najczęściej w formie płytek wyciętych prostopadle do wydłużenia kryształów[5];

Galeria

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 Liddicoatite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2025-04-11] (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 Liddicoatite. National Gem Lab. [dostęp 2025-04-11].
  3. Liddicoatite. Web Mineral. [dostęp 2025-04-11].
  4. 1 2 3 Liddicoatite. Handbook of Mineralogy. [dostęp 2025-04-11].
  5. 1 2 3 4 5 6 7 Jerzy Żaba: Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów. Wydawnictwa Videograf SA, 2024, s. 257-258. ISBN 978-83-8293-231-7.
  6. 1 2 Liddicoatite. Minerals.Net. [dostęp 2025-04-11].