Liliane de Kermadec

Liliane de Kermadec
Imię i nazwisko przy narodzeniu

Liliane Pisterman

Data i miejsce urodzenia

6 października 1928
Warszawa

Data i miejsce śmierci

13 lutego 2020
Paryż

Zawód

aktorka, reżyserka, scenarzystka

Współmałżonek

Gil– de Kermadec

Lata aktywności

1965–2016

Liliane de Kermadec (ur. 6 października 1928 w Warszawie, zm. 13 lutego 2020 w Paryżu) – Francuzka polskiego pochodzenia, twórczyni filmowa, scenarzystka, reżyserka. W latach 1965-2016 wyreżyserowała ponad dwadzieścia filmów[1].

Grób Liliane de Kermadec na Cmentarzu Montmartre w Paryżu

Biografia

Urodziła się w Warszawie jako Liliane Pisterman, matka była narodowości polskiej a ojciec rosyjskiej. Liliane początkowo chciała zostać aktorką, pierwszą rolę otrzymała w teatrze, zagrała w spektaklu pt. „Dona Rosita” (1952), następnie zagrała w spektaklu „Moje serce w górach” (fr.Mon cœur dans les Highlands) (1955), sztuka napisana przez Federico Garcie Lorka z aktorką Silvią Monfort w roli tytułowej w reżyserii Claude’a Régy’ego, sztuka napisano na podstawie utworu The Man With The Heart In The Highlands pisarza Williama Saroyana w reżyserii Michela Vitolda[2], kontakt z planem filmowym zaczęła jako fotografka planu pracując z reżyserką Agnes Varda przy realizacji filmu Cleo od 5 do 7[3], W latach 60. wyreżyserowała kilka filmów krótkometrażowych, które były prezentowane na festiwalach filmowych: „Czas Emmy” (fr. Le Temps d'Emma) nagrodzony w Wenecji w 1964 r. oraz film „Qui donc a rêvé?” (fr. Kto zatem marzył?) w którym jest autorką scenariusza z Alainem Resneisem przy Muriel i z Ywesem Robertem w Berbert i pociąg. Filmy fabularne zrealizowane przez Liliane de Kermadec, „Home Sweet Home” (1972) i „Aloïse” (1975) były pokazywane na festiwalu Festiwal Filmowy w Cannes[4]. Scenariusz do filmu „Aloïse” Kermadec napisała wspólnie z André Téchiné, główną postać Aloïse zagrała aktorka Isabelle Huppert. Film ten był nominowany do nagrody filmowej Nagroda Cezara[5]. W 2005 zrealizowała film dokumentalny w republice Górskiego Karabachu gdzie w latach 1992-1998 miał miejsce konflikt zbrojny[6]. W 1975 roku podczas występu telewizyjnego na zadane pytanie: jak zdefiniować „kino kobiece”? Liliane odpowiedziała: „Jako kobieta szukam swojej tożsamości. Jako filmowiec szukam swojego języka”[7]. Pomimo podeszłego wieku kontynuowała swoją twórczość w zakresie filmów dokumentalnych dla kina i telewizji, od 1991 była członkinią L’ARP, francuskiego stowarzyszenia reżyserów, scenarzystów i producentów filmowych.

W 2016 wyjechała do Urugwaju gdzie nakręciła film dokumentalny Krzyk mrówek” (org.Le Cri des fourmis)[8]. Film ten opowiada historię kilku kobiet które dołączyły do Ruchu Wyzwolenia Narodowego-Tupamaros po które podczas konspiracyjnej działalności doświadczyły więzienia i tortur. Zainspirowana twórczością pisarza Charles’a Fouriera oraz jej wywiadami z francuską filozofką Simone Debout-Oleszkiewicz, w 2018 zrealizowała swój ostatni film – „Paryż, czyli utracona utopia”[9].

Liliane de Kermadec zmarła w Paryżu 13 lutego 2020 w wieku 91 lat, tam też została pochowana na Cmentarzu Montmartre.

Życie prywatne

Wyszła za mąż za francuskiego tenisistę Gila de Kermadec (1922–2011), jej teść to francuski artysta malarz Eugène de Kermadec (1899-1976)

Filmografia

  • 2018: Paris ou l’utopie perdue (dokumentalny)[10],
  • 2016: Le Cri des fourmis (dokumentalny)[11],
  • 2011: He Film (dokumentalny, pełnometrażowy)[12],
  • 2008: Le Murmure des ruines[13],
  • 2005: La Très chère indépendance du Haut Karabagh (dokumentalny)[14],
  • 1994: La Piste du télégraphe[15],
  • 1986: Un moment d'inattention[16],
  • 1982: Mersonne ne m'aime[17],
  • 1981: Le Petit Pommier[18],
  • 1975: Aloïse
  • 1972: Home Sweet Home
  • 1965: Qui donc a rêvé?[19],
  • 1964: Le Temps d'Emma[20],

filmy krótkometrażowe

  • Très chère indépendance (55min)
  • Les Enfants de Chouchi (25min)
  • Et Paris (5min)[21].

Przypisy

  1. ↑ Liliane de Kermadec. Allocine. [dostęp 2020-03-13].
  2. ↑ Liliane de Kermadec. cineartistes.com. [dostęp 2024-08-10].
  3. ↑ Home Sweet Home. en.unifrance.org. [dostęp 2020-04-27]. (ang.).
  4. ↑ filmbooster [online], filmbooster.com.au [dostęp 2024-08-10] (ang.).
  5. ↑ Liliane de Kermadec. filmbooster.com.au. [dostęp 2024-08-16]. (ang.).
  6. ↑ Home Sweet Home. en.unifrance.org. [dostęp 2020-04-27]. (ang.).
  7. ↑ QUI DONC A RÊVÉ? Liliane de Kermadec. festival.ilcinemaritrovato.it. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  8. ↑ Hommage à Liliane de Kermadec. larp.fr. [dostęp 2024-09-07]. (fr.).
  9. ↑ La cinéaste Liliane de Kermadec est décédée. theatre-du-soleil.fr. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  10. ↑ Paris ou l'utopie perdue. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  11. ↑ Paris ou l'utopie perdue. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  12. ↑ He Film. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  13. ↑ Le murmure des ruines. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  14. ↑ La très chère indépendance du Haut Karabagh Part I+Part 2. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  15. ↑ The Telegraph Route. filmweb.pl. [dostęp 2024-09-06]. (pol.).
  16. ↑ Un moment d'inattention. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  17. ↑ Mersonne ne m'aime. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  18. ↑ Le petit Pommier. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  19. ↑ Qui donc a rêvé?. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  20. ↑ Le temps d'Emma. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
  21. ↑ In Memoriam Liliane de Kermadec. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (fr.).


Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.