Lives Outgrown

7 lutego 2024 roku Beth Gibbons zapowiedziała na 17 maja wydanie swojego solowego debiutanckiego albumu. Udostępniła jednocześnie pierwszy singiel, „Floating on a Moment”, któremu towarzyszył teledysk wyreżyserowany przez Tony’ego Ourslera^[3]. Premiera albumu miała miejsce 11 lat po tym, jak został on po raz pierwszy zapowiedziany^[8]. Ostatnim jej wydawnictwem był album z interpretacjami utworów Henryka Góreckiego z 2019 roku, a wcześniej – ostatni album Portishead, Third^[3].

Album wyprodukowali wspólnie Gibbons i James Ford (z Simian Mobile Disco). Ford zagrał poza tym na licznych instrumentach: gitarach, cymbałach, instrumentach klawiszowych, instrumentach dętych drewnianych, dętych blaszanych, a nawet na pile muzycznej. W niektórych utworach wystąpił ponadto perkusista Lee Harris (z Talk Talk), który wykorzystał w charakterze instrumentów pudełka i sprzęt kuchenny. Gibbons natomiast po raz pierwszy w swojej karierze wykorzystała wokal wspierający^[9].

Lives Outgrown stanowi zwieńczenie dekady pisania piosenek przez Gibbons. Ich tematyka to rozmyślania artystki o macierzyństwie, niepokoju, menopauzie i śmierci – „wielu pożegnań bliskich i przyjaciół w ciągu ostatnich kilku lat” – jak stwierdziła w oświadczeniu, wyjaśniając: „zdałam sobie sprawę, jak wygląda życie bez nadziei. I to był smutek, którego nigdy nie czułam”^[3].

Lista i informacje według Discogs^[1]:

1.	Tell Me Who You Are Today	3:56
2.	Floating On A Moment	5:26
3.	Burden Of Life	3:35
4.	Lost Changes	5:42
5.	Rewind	4:47
6.	Reaching Out	4:15
7.	Oceans	3:44
8.	For Sale	4:25
9.	Beyond The Sun	3:54
10.	Whispering Love	6:12
		45:56

• Beth Gibbons – utwory: 2, 4, 6, 7, 8, 10
• Beth Gibbons i Lee Harris – utwory: 1, 3, 5, 9

• Beth Gibbons – gitara akustyczna, śpiew, chórki, wokoder
• James Ford – wokal wspierający, fisharmonia, melotron, wibrafon, fortepian, kontrabas, gitara akustyczna, gitara barytonowa, gitara basowa, cymbały, organy Hammonda, flet, magnetofon, perkusja, wiolonczela, elektryczna gitara hawajska, klarnet basowy, werbel, trąbka, puzon, piła
• Lee Harris – perkusja, instrumenty perkusyjne, daf, melotron, gwizdek
• Howard Jacobs – saksofon basowy, saksofon tenorowy, klarnet, instrumenty perkusyjne, bęben, mizmar

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	86/100[10]
AnyDecentMusic?	8.4/10[11]
Metacritic	88/100[12]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[2]
The Arts Desk	[13]
Beats Per Minute	83%[14]
Exclaim!	8/10[15]
Far Out Magazine	[16]
God Is in the TV	8/10[17]
The Guardian	[8]
The Irish Times	[18]
laut.de	[19]
The Line of Best Fit	7/10[20]
Loud And Quiet	9/10[21]
musicOMH	[22]
Mojo	[23]
The Needle Drop	9/10[24]
NME	[25]
Northern Transmissions	6.9/10[26]
The Observer	[27]
Paste	10/10[28]
Pitchfork	8.0/10[29]
PopMatters	8/10[30]
Record Collector	[31]
The Skinny	[32]
Slant Magazine	[33]
Spectrum Culture	85%[34]
Spill Magazine	[35]
Uncut	9/10[6]
Under the Radar	8/10[36]

Album otrzymał następujące oceny średnie w serwisach agregujących recenzje: 86/100 w Album of the Year (na podstawie 25 recenzji krytycznych)^[10], 8.4/10 w AnyDecentMusic? (na podstawie 25 recenzji)^[11] i 88/100 w Metacritic z komentarzem „powszechne uznanie” (na podstawie 21 recenzji)^[12].

Matt Mitchell z Paste dał albumowi najwyższą ocenę z usasadnieniem, że „pierwsza solowa płyta Beth Gibbons to surowe, wypieszczone instrumentarium, które współgra z otwartymi przestrzeniami. Czasami jest piękna, czasami poszarpana i niepokojąca”. Beth Gibbons „wykorzystuje kręte, eleganckie poczucie smutku, szaleństwa i żalu, które istnieją we wszystkich zakątkach tej płyty i można je znaleźć wczoraj, dziś i jutro w nas samych (…) I jeśli Dummy brzmiał, jakby pochodził z innej planety, to Lives Outgrown brzmi, jakby pochodził właśnie stąd, właśnie teraz, właśnie wtedy, gdy najbardziej tego potrzebowaliśmy” – zauważa autor^[28].

Zdaniem Heather Phares z AllMusic Gibbons w Lives Outgrown „wykorzystuje niespokojną kontemplację, która zdefiniowała jej sztukę, aby skonfrontować się z faktem, że życie wcale nie jest ponadczasowe. Album ten (…) jest przesiąknięty emocjonalnymi i fizycznymi realiami życia wystarczająco długo, aby przynieść życie na świat i zobaczyć, jak odchodzi”. W podsumowaniu recenzentka stwierdza, że Lives Outgrown pokazuje, „iż muzyka Gibbons staje się coraz bogatsza wraz z upływem lat, ponieważ artystka bada proces starzenia się z urzekającym pięknem i zdecydowaną szczerością”^[2].

W podobnym kierunku zmierza ocena Laury Barton z magazynu Uncut. Twierdzi ona, iż „wiek średni moze być również wyraźnie pouczającym okresem w życiu kobiety; etapem, na którym często staje się bardziej podobna do siebie niż do tego, czego oczekują od niej inni. Z tego wyrasta świetne pisanie piosenek. Na swojej pierwszej solowej płycie Beth Gibbons eksploruje dokładnie ten teren, jego macierzyństwo, niepokój, menopauzę, śmiertelność; jego czasami oszałamiającą trajektorię”^[6].

W ocenie Siobhán Kane z dziennika The Irish Times Gibbons „skierowała smutek i traumę w medytację o metamorfozach, która jest zarówno jasna, jak i rozrzewniona”. Metamorfozy nasunęły recenzentce skojarzenia z Owidiuszem, biorąc pod uwagę, że jego poemat narracyjny badał "pierwotny chaos" tego, czym jest życie i umieranie^[18].

Anthony Fantano uważa, że album Gibbons jest „absolutnie wspaniały i poruszający”^[24].

Według Alexisa Petridisa z dziennika The Guardian piosenki Gibbons „siedzą w jesiennym mroku, ale od czasu do czasu są pokryte ciepłem i światłem”, zaś „Lives Outgrown, będący ucieczką od mrocznych chwil wieku średniego, jest czasami wymagający, często piękny i niezmiennie porywający”^[8]. Kitty Empire z siostrzanego The Observer ocenia, że album Gibbons „jest ripostą na śmiercionośną strzałę czasu, (...) na utratę bliskich, związków, zdrowia, owulacji^[27].

Zdaniem Toma Beedhama z magazynu Exclaim! „przesłanie piosenek Gibbons uzupełnia panoramiczną instrumentację eliptycznym impresjonizmem, który wydaje się być uwięziony poza przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, oceniając to wszystko z [perspektywy] chwilowo udręczonego lotu ptaka^[15].

Rohan Chakraborty ze Spill Magazine uważa, że album Gibbons jest „zwycięskim świadectwem tego, że jej głos jest jednym z najważniejszych w historii współczesnej muzyki – zarówno pod względem lirycznym, jak i dźwiękowym^[35].

„Po ponad trzydziestu latach od muzycznego debiutu Beth Gibbons, jej pierwszy solowy album zawiera obfitą mieszankę poezji i psychodelii, z domieszką folku i pięknie wykończoną jej oszałamiającym głosem” – ocenia Emily Stark z magazynu God Is in the TV dodając: ”Trudno się oprzeć, by nie wrócić po drugą płytę”^[17].

Ben Cardew z magazynu Pitchfork analizując wpływy muzyczne debiutanckiego albumu Gibbons zauważył, że „melodie niekończącej się melancholii i teksty o dobitnej głębi, przypominające współpracę Gibbons z Portishead i (krótko) z Rustin Manem, jej duet z Paulem Webbem z Talk Talk, odzwierciedlają okres autorefleksji piosenkarki. Lives Outgrown ma momenty miażdżącej wiarygodności, gdy porusza tematy takie jak macierzyństwo, lęk i menopauza”^[29].

„Lives Outgrown to znużona, ale stanowcza przesyłka z drugiej połowy egzystencji” – twierdzi Gary Knight z magazynu Under the Radar dodając, że jest to „głęboko odczuwalne i bogato przekazane dzieło, które pomimo swojej ciężkiej natury (i nieodłącznych osobistych prób, które je zainspirowały) nie jest depresyjne. W końcu jest to ktoś, kto kiedyś śpiewał, u progu wieku średniego: «Bóg wie, jak uwielbiam życie»”^[36].

Christopher Patterson z Northern Transmissions ocenia, iż debiutancki solowy album Gibbons „to całkiem interesujące dzieło. Jest to przyjemny album, który rozwija się dzięki unikalnemu stylowi i brzmieniu, które naśladują, jak może sugerować grafika i tytuł, spojrzenie na życie Gibbons i jego wiele warstw”^[26].

Według Charlesa Lyons-Burta Slant Magazine Lives Outgrown „prezentuje artystę, którego zdolności zostały ostro szlifowane, z umiejętnością przekazywania wszystkich skomplikowanych, drażliwych emocji życiowych”^[33].