Lont detonujący
Lont detonujący (lont wybuchowy, sznur detonujący[1]) – detonujący środek inicjujący, służący do niemal jednoczesnego powodowania wybuchu szeregu ładunków materiału wybuchowego poprzez detonację spłonek pobudzających umieszczonych w tych ładunkach, ładunki te mogą znajdować się w różnych odległościach od siebie[2][3].
Składa się z rdzenia materiału wybuchowego o zwiększonej sile wybuchu (pentryt, heksogen) z jedną nicią rozpoznawczą oraz kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu (bawełna, juta, len) pokrytego masą izolacyjną (najczęściej polichlorek winylu). Prędkość detonacji lontu tetrylowego wynosi 5000-5300 m/s, a lontu pentrytowego 6000– 6600 m/s[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 192.
- ↑ ETW 1987 ↓, s. 320.
- ↑ EW 2007 ↓, s. I/529.
- ↑ MEW 1970 ↓, s. II/197.
Bibliografia
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa. Dowódcy i ich armie; historia wojen i bitew; technika wojskowa (A–M) i (N–Ż). T. I i II. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10727-4.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.
- Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (K–Q). T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.