Lotnictwo bombowe

Lotnictwo bombowe (bombardzujące^[a]) – rodzaj lotnictwa wojskowego, stanowiący główną lotniczą siłę uderzeniową. Przeznaczone do niszczenia z powietrza obiektów naziemnych i morskich bombami i rakietami. Zadania wykonuje samodzielnie oraz we współdziałaniu z innymi rodzajami lotnictwa, jednostkami rakietowymi i ogólnowojskowymi związkami taktycznymi i operacyjnymi^[2][3].

Historia

Lotnictwo bombowe jako rodzaj lotnictwa bojowego wyodrębniono w 1915 w czasie I wojny światowej. Wtedy to w użyciu pojawiły się samoloty, które nad samolotami innych rodzajów lotnictwa miały przewagę w zasięgu i długotrwałości lotu oraz w udźwigu bomb. Z nich to zaczęto tworzyć specjalne oddziały lotnicze przeznaczone pzrede wszystkim do bombardowań pozycji wroga^[4].
W okresie międzywojennym nastąpił znaczny rozwój tego rodzaju lotnictwa, a liczba samolotów bombowych w stosunku do ogólnego stanu ilościowego lotnictwa wojskowego systematycznie wzrastała W Anglii, Niemczech, Francji i Włoszech w 1925 wynosiła średnio 25%, w 1930 – 33%, w 1935 – 38%, w 1938 – 48% i w 1940 – 50% ^[5].
W okresie II wojny światowej poszczególne mocarstwa nadal rozwijały lotnictwo bombowe. W Niemczech rozwijano lotnictwo operacyjne, którego głównym zadaniem było przede wszystkim wsparcie działań wojsk pancernych i zmechanizowanych, zwalczanie lotnictwa przeciwnika na lotniskach oraz dezorganizacja zaplecza w pasie przyfrontowym. W Wielkiej Brytanii lotnictwo bombowe używane było przede wszystkim do bombardowań ośrodków przemysłowych, wojenno-ekonomicznych i baz morskich. Stany Zjednoczone w równym stopniu rozwijały lotnictwo bojowe operacyjne i strategiczne. W Związku Radzieckim lotnictwo bombowe współdziałało z wojskami lądowymi i marynarką wojenną, zwalczało lotnictwo nieprzyjaciela na lotniskach. W doktrynach wojennych tych państw obowiązywała zasada zmasowanego użycia, a w nalotach brało udział po kilkaset samolotów^[4].
Po II wojnie światowej nastąpił rozwój jakościowy lotnictwa bombowego, a jego stan ilościowy uległ stopniowej redukcji. Coraz skuteczniejsze środki rażenia umożliwiają wykonanie zadań znacznie mniejszymi siłami. Operacyjne lotnictwo bombowe zostało zastąpione przez lotnictwo myśliwsko-bombowe. Część zadań lotnictwa bombowego przejęły wojska rakietowe^[5].

Podział

Ze względu na charakter wykonywanych zadań dzieli się na taktyczne i dalekiego zasięgu ^[6]. Taktyczne lotnictwo bombowe współdziała z wojskami frontu, a dalekiego zasięgu przeznaczone jest do zwalczania obiektów o znaczeniu strategicznym, położonych na głębokim zapleczu nieprzyjaciela. Zorganizowane jest w dywizje, brygady, korpusy, a niekiedy armie.

Głównym zadaniem lotnictwa bombowego jest^[6]

• niszczenie i obezwładnienie nieprzyjaciela
• zwalczanie ośrodków broni jądrowej i wyrzutni pocisków rakietowych
• niszczenie lotnictwa nieprzyjaciela na lotniskach
• zwalczanie i niszczenie jego ośrodków gospodarczych i politycznych.

• Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
• Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07275-2.
• Adam Radomyski, Janusz Płaczek, Adam Wetoszka: Mały słownik z zakresu bezpieczeństwa i obronności. Dęblin: Lotnicza Akademia Wojskowa, 2022. ISBN 978-83-66514-54-6.
• Jacek Solarz: Doktryny militarne XX wieku. Kraków: Avalon, 2009. ISBN 978-83-60448-78-6.
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (K–Q). T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.