Ludus tonalis

Ludus tonalis. Ćwiczenia tonalne, kontrapunktyczne i pianistyczne[1] – zbiór utworów na fortepian skomponowany przez Paula Hindemitha w 1942[2][3]. Prapremiera utworów w wykonaniu Willarda MacGregora odbyła się 15 lutego 1943 w Chicago[1][3]. W tym samym roku cykl zostały wydany przez B. Schott's Söhne[3]. Technika kompozytorska zastosowana w Ludus tonalis oparta została na systemie teoretycznym, który Hindemith opisał w pracy Unterweisung im Tonsatz[4][5]. Jest to ostatnie dzieło na fortepian skomponowane przez Hindemitha[6].

Cykl rozpoczyna preludium. Po nim następuje 12 fug o rozbudowanej polifonii. Między nimi występują interludia, których celem jest modulacja między tonacjami poszczególnych fug. Zakończony jest postludium, które złożone jest z materiału muzycznego preludium granego w ruchu wstecznym (od końca)[1][7]. Ludus tonalis uważa się za nawiązanie do Das Wohltemperierte Klavier Johanna Sebastiana Bacha, kolejność utworów została jednak oparta nie na skali dwunastodźwiękowej, lecz na „szeregu Hindemitha” (C-G-F-A-E-Es-As-D-B-Des-H-Fis)[1].

Przypisy

Bibliografia

  • Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna, t. 4. HIJ, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, ISBN 83-224-0453-0.
  • Marcin Tadeusz Łukaszewski, Przewodnik po muzyce fortepianowej, Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2014, ISBN 978-83-224-0948-0.
  • Robert Matthew-Walker, Paul Hindemith and his Ludus Tonalis, „Musical Opinion”, 136 (1497), 2013, ISSN 0027-4623.
  • Gabriela Vlahopol, Baroque Reflections in Ludus Tonalis by Paul Hindemith, [w:] Latest Advances in Acoustics & Music, Greece: WSEAS Press, 2012, ISBN 978-1-61804-096-1.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.