Ludwig Wüllner
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Ludwig Wüllner (ur. 19 sierpnia 1858 w Münsterze, zm. 19 marca 1938 w Kilonii[1][2]) – niemiecki śpiewak i aktor. Śpiewał tenorem i barytonem[1].
Życiorys
Był synem kompozytora Franza Wüllnera[1][2]. W dzieciństwie uczył się gry na skrzypcach i fortepianie[1]. Studiował filologię germańską na uniwersytetach w Monachium, Berlinie i Strasburgu[1][2]. W 1882 roku doktoryzował się na podstawie pracy Das Hrabanische Glossar und die ältesten bairischen Sprachdenkmäler, w latach 1884–1887 zatrudniony był jako docent na uniwersytecie w Münsterze[1][2]. W 1887 roku podjął studia wokalne u Benno Stolzenberga w konserwatorium w Kolonii[1][2], gdzie kształcił się również w zakresie kompozycji u Gustava Jensena oraz gry na fortepianie i skrzypcach u Otto Klauwella[1]. Zadebiutował jako śpiewak w 1888 roku pod batutą ojca w IX Symfonii Ludwiga van Beethovena[1].
W latach 1889–1895 występował jako aktor w rolach heroicznych w teatrze dworskim w Meiningen[1][2]. Przyjaźnił się z Johannesem Brahmsem, za radą którego zaczął występować z repertuarem pieśniarskim[2]. Wykonywał pieśni m.in. C.M. von Webera, C. Loewego, F. Schuberta, R. Schumanna, J. Brahmsa, H. Wolfa, R. Straussa, H. Pfitznera, C. Ansorgego[1]. Wystąpił jako śpiewak m.in. w The Dream of Gerontius Edwarda Elgara (1903) i Kindertotenlieder Gustava Mahlera (1910) oraz jako recytator w Das Hexenlied Maxa von Schillingsa (1904)[1]. Ceniony był za ekspresję sceniczną i interpretację tekstu[1][2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 275. ISBN 978-83-224-0935-0.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3981. ISBN 0-02-865571-0.