Ludwik Bujacz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | |
| Odznaczenia | |
 | |
Ludwik Bujacz (ur. 26 czerwca 1910 w Kleszczowie, zm. 19 sierpnia 1946) – polski duchowny rzymskokatolicki.
Życiorys
Urodził się 26 czerwca 1910 w Kleszczowie jako syn Józefa[1]. W latach 30. kształcił się w seminarium diecezjalnym w Łodzi[1]. Otrzymał święcenia kapłańskie. Podczas II wojny światowej został aresztowany przez Niemców, był osadzony w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Dachau (KL)[2].
Po wojnie powrócił do Polski i według informacji prasowej był krytykowany przez hierarchów kościelnych za otwarte głoszenie swoich poglądów[2]. Do końca życia był wikariuszem w parafii św. Franciszka z Asyżu w Łodzi[3]. Był autorem publikacji pt. Obóz koncentracyjny Dachau. Napisał na podstawie własnych przeżyć, wydanej w 1946.
Zmarł 19 sierpnia 1946[3]. Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 17 kwietnia 1948 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi położone w walce o Demokrację i Niepodległość[4].
Przypisy
- 1 2 Seminarium diecezjalne. W: Spis duchowieństwa i parafii diecezji łódzkiej. Łódź: 1936, s. 36.
- 1 2 Księża-demokraci pracują dla Polski Ludowej. „Dziennik Łódzki”. Nr 213, s. 4, 5 sierpnia 1949.
- 1 2 Książa zmarli. W: Spis duchowieństwa i parafii diecezji łódzkiej. Łódź: 1948, s. 41.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 191.