Ludwik Golmer
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ludwik Golmer (ur. 22 sierpnia 1867 w Warszawie, zm. 21 grudnia 1920 tamże[1]) – polski pianista i pedagog muzyczny.
Życiorys
Był synem Karola Golmera, nauczyciela w Instytucie Głuchoniemych w Warszawie, oraz Marii z d. Romanowskiej[1]. Pobierał lekcje gry na fortepianie u Rudolfa Strobla, przedmiotów teoretycznych uczył się u Zygmunta Noskowskiego[1]. W 1888 roku ukończył studia w Warszawskim Instytucie Muzycznym[1]. Występował jako solista i akompaniator, koncertował wspólnie ze Stanisławem Barcewiczem, Leopoldem Auerem, Pawłem Kochańskim, Janem Reszkem i Mattią Battistinim[1]. Uczył gry na fortepianie w Warszawie i Łodzi, od 1898 roku wykładał w Warszawskim Instytucie Muzycznym[1]. Podczas I wojny światowej znalazł się na terenie Rosji, od 1915 roku był korepetytorem w Konserwatorium Moskiewskim, w latach 1917–1919 kierował szkołą muzyczną w Jelcu w guberni orłowskiej[1]. W 1919 roku wrócił do Polski[1]. Zmarł po długiej chorobie[1].
Pisał drobne utwory fortepianowe (polonezy, walce, etiudy)[1]. Rękopisy utworów Golmera, podobnie jak napisany przez niego podręcznik gry fortepianowej i notatki, zaginęły w trakcie I wojny światowej[1].
Jego synem był ekonomista Edward Golmer[1].