Macromantis

Modliszki dużych rozmiarów, osiągające od 80 do 110 mm długości ciała, co stanowi największe rozmiary w rodzinie. Przedplecze ma boczne krawędzie rozszerzone w formie szczątkowej blaszki szerszej na brzegu prozony niż na brzegu metazony. Chwytne odnóże przedniej pary ma na udzie cztery kolce dyskoidalne i zazwyczaj pięć lub sześć, wyjątkowo cztery lub osiem kolców tylno-brzusznych^[1]. Przysadki odwłokowe są krótsze niż połowa długości odwłoka. Genitalia samca cechują się całkowicie zesklerotyzowanymi fallomerami^[2]. Fallomer brzuszny ma na prawej krawędzi boczno-dosiebnej dobrze wykształcony, płaski, tępy wyrostek. Fallomer lewy ma blaszkę grzbietową o silnie zesklerotyzowanej części środkowej i pociemniałym oskórku^[1]. Apofiza falloidalna jest zakrzywiona i na szczycie zaostrzona^[2].

Podługowato-owalna, zielonkawa lub żółtawobrązowa, w części odsiebnej jaśniejsza niż u nasady ooteka umieszczana jest pod kątem 90–130° względem podłoża. W części odsiebnej zwęża się ona, czasem tworząc krótki, nitkowaty wyrostek. Zewnętrzna ściana jest skórzasta, chropowata, po bokach opatrzona parą wyraźnych, podłużnych, w kierunku odsiebnym zbiegających się szwów. Komory jajowe od ściany zewnętrznej oddziela warstwa obfita w pęcherzyki powietrza, pod naciskiem palców powodująca lekki opór i wydająca strzelające dźwięki. W części grzbietowej wyraźnie wyodrębniony jest rejon wylęgowy, ale otwory dla nimf zasłonięte są ruchomymi, klapkowatymi, trójkątnymi wypustkami ściany zewnętrznej, szczelnie zamykającymi komorę jajową do czasu wylęgu^[1].