Maksymilian Paradystal
 | |
 podporucznik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
2 października 1875 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 września 1929 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg.png){kind=small}   | |
Maksymilian Paradystal (ur. 2 października 1875 w Pilicy, zm. 10 września 1929 w Bad Nauheim) – polski wojskowy i działacz niepodległościowy wyznania mojżeszowego, żołnierz armii rosyjskiej i Legionów Polskich, oficer kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Pilicy, w ówczesnym powiecie olkuskim guberni kieleckiej, w rodzinie Adolfa i Charlotty (Karoliny) z Steymanów[1][2][3][4]. Ukończył szkołę średnią w Piotrkowie, a następnie odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej[1].Następnie pracował na Węgrzech.
1 sierpnia 1915 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do kadry kawalerii w Jeżowie[4]. W listopadzie tego roku został komendantem plutonu w 6 szwadronie 2 pułku ułanów[4].
Szczególnie odznaczył się „w walce pod Rudką Sitowicką /3 VIII 1916/ broniąc wraz z oddziałem wysuniętej placówki, nast. organizując skuteczny kontratak”[5]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim. Awansowany do stopnia wachmistrza walczył w szeregach 2 pułku szwoleżerów na froncie wojny polsko-bolszewickiej[5]. Później został przeniesiony do pospolitego ruszenia i przydzielony do 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim[6].
W 1921 przeniósł się z rodziną do Warszawy[5]. Pracował w firmie Przemysł Leśny Rozwadów-Kępa na stanowisku dyrektora zarządzajacego[7]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich[1]. Zmarł 10 września 1929 w Bad Nauheim, w Republice Weimarskiej[6][7][8]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 196, rząd 6, miejsce 6)[9].
Był żonaty z Franciszką (1877–1953), z którą miał córkę Irenę Wysocką (1904–1985) i syna Romana Władysława Parewicza vel Paradystala (1910–1987), inżyniera leśnika, porucznika artylerii rezerwy Wojska Polskiego, uczestnika kampanii wrześniowej w szeregach 24 dywizjonu artylerii ciężkiej i kampanii francuskiej w szeregach 2 (202) pułku artylerii ciężkiej, odznaczonego Krzyżem Walecznych, internowanego w Szwajcarii oraz oficera 15 pułku artylerii lekkiej w Wielkiej Brytanii[1][9][10][11].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5493[12][5][13]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][2][15]
- Krzyż Walecznych[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[1]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Paradystal Maksymilian. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.53-4437 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-20].
- 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-20].
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 157.
- 1 2 3 Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Paradystal Maksymilian. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-12-20].
- 1 2 3 4 5 Polak (red.) 1993 ↓, s. 158.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930, s. 153.
- 1 2 Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 250 wyd. wieczorne, s. 10, 1929-09-12. Warszawa.
- ↑ Nekrologi. „Kurjer Warszawski”. 251 wyd, wieczorne, s. 12, 1929-09-13. Warszawa.
- 1 2 Cmentarz Stare Powązki: MAKSYMILIAN PARADYSTAL, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-12-20].
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 315.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-20].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-20].
- ↑ Mniszek i Rudnicki 1929 ↓, s. 37.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-20].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.