Maksymilian Soldenhoff
 | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
8 listopada 1940[1] |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small} | |
Maksymilian Soldenhoff[2] (ur. 5 listopada 1890 w Nowym Mieście nad Pilicą, zm. prawdopodobnie[1] 8 listopada 1940) – porucznik Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego. Uczestnik powstania wielkopolskiego i wojny polsko-ukraińskiej, kawaler Orderu Virtuti Militari..
Życiorys
Urodził się 5 listopada 1890 w rodzinie barona Jana Soldenhoffa h. wł. (1860–1907) i Aldony Leontyny z Kozłowskich h. Jastrzębiec (1872–1951)[3][4]. Miał rodzeństwo: Kazimierza, Aldonę (1897–1959), Jerzego (zm. 1920), Jana (?), Izabellę (1900–1978) i Antoniego (1901–1954)[5]. Studiował w szkole agronomicznej. Od stycznia 1919 służył w oddziałach powstańczych Armii Wielkopolskiej. W szeregach odrodzonego Wojska Polskiego brał udział w walkach obrony Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej w składzie ochotniczej kompanii poznańsko-lwowskiej.
Szczególnie odznaczył się w walce „na tyłach npla. k. Mielnika gdzie na czele plutonu wziął 40 jeńców, (podczas) walki w Dołhomościskach (17 III t.r) i przeprowadzenie ataku pod Zborowem (17 VI t.r.) odznaczony Orderem Virtuti Militari. Otrzymał też osobistą pochwałę od gen. W. Sikorskiego”[3].
Przeniesiony do rezerwy w lipcu 1920. Później pracował jako kupiec i urzędnik ubezpieczeniowy, m.in. jako dyrektor Towarzystwa Ubezpieczeń „Powszechna Asekuracja w Tryjeście” w Poznaniu[6]. W lipcu 1928 został zwolniony od powszechnego obowiązku wojskowego[7].
„Jesienią 1939 aresztowany przez gestapo, skazany na śmierć i stracony”[3]. Brak dokładnych danych na temat daty śmierci oraz miejsca pochówku. Symboliczny grób wraz z datą śmierci znajduje się na cmentarzu w Toruniu na grobie żony Marii oraz na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 47-1-20)[8].
Życie prywatne
Żonaty z Marią Kałamajską (1897–1967). Mieli czworo dzieci[3]: Marię (1920–1994), Antoniego (1923–1999), Janinę (1927–2002) i Stanisława Ryszarda (1928–2019)[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5735[3][9]
- Krzyż Walecznych[3][10]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 24 grudnia 1928 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”[6]
- Krzyż Obrony Lwowa[4]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[4]
Przypisy
- 1 2 Według zapisu z tablicy symbolicznego grobu Maksymiliana podano datę śmierci 8 listopada 1940. Brak innego źródła.
- ↑ Bogusław Polak, Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, s. 140 wymienia nazwisko „Sondenhoff”.
- 1 2 3 4 5 6 Polak (red.) 1991 ↓, s. 140.
- 1 2 3 Maksymilian Soldenhoff. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.20-1454 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
- 1 2 Maksymilian bar. Soldenhoff h. wł. [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-01-17].
- 1 2 M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 242.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: SOLDENHOFFOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-25].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.