Maksymilian Stanisławski
| Data urodzenia |
1807 |
|---|---|
| Data śmierci |
24 sierpnia 1884 |
| Proboszcz w Iwoniczu | |
| Okres sprawowania |
1841–1845 |
| Proboszcz w Lubzinie | |
| Okres sprawowania |
1849–1870 |
| Wyznanie |
chrześcijańskie |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1830 |
| podoficer | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
ok. 1830–1849 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
Uczestnik ,podoficer powstania listopadowego |
| Główne wojny i bitwy |
Powstanie listopadowepowstanie krakowskie-współorganizator. |
| Późniejsza praca |
Proboszcz |
| Odznaczenia | |
 | |
Maksymilian Stanisławski (ur. 1807, zm. 24 sierpnia 1881 w Bochni) – jeden z dowódców, podoficerów – 11 pułku piechoty liniowej powstania listopadowego, współorganizator powstania krakowskiego, proboszcz w Iwoniczu, w Lubzinie, w gminie Ropczyce, kawaler Srebrnego Krzyża Virtuti Militari. – 14 Lipca 1831 roku[1].
Był szwagrem i przyjacielem burmistrza Bochni Józefa Turka, Naczelnika Gwardii Narodowej w 1848 r. Jako kleryk tarnowskiego seminarium brał udział w powstaniu listopadowym. Za bohaterskie czyny odznaczony został krzyżem Virtuti Militari. Po powstaniu, mimo przeszkód i kłopotów z powodu powstańczej działalności, uzyskał święcenia kapłańskie. W latach 40. XIX wieku uczestniczył w działaniach konspiracyjnych, mających doprowadzić do kolejnego powstania, czemu przeszkodziła tzw. rzeź galicyjska. Z powodu konspiracyjnej działalności był represjonowany przez Kościół. Gdy był proboszczem w Iwoniczu 1841–45, był prześladowany przez rząd austriacki i zmuszony do opuszczenia tych terenów. Przeniósł się na probostwo – w latach 1849–1870 był proboszczem w parafii pw. św. Mikołaja w miejscowości Lubzina[2]. Zmarł 24 sierpnia 1881 roku. Jego tablica znajduje się w kościele w Iwoniczu, natomiast grobowiec na cmentarzu w Bochni.