Maksymilian Sznepf

Maksymilian Sznepf

Maksymilian Schnepf

pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1920 Drohobycz, Polska
Data i miejsce śmierci	17 sierpnia 2003 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1943–1968
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, działania zbrojne przeciwko podziemiu antykomunistycznemu w Polsce
Odznaczenia

Maksymilian Marian Sznepf, właśc. Schnepf (ur. 10 grudnia 1920 w Drohobyczu, zm. 17 sierpnia 2003 w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany ludowego Wojska Polskiego, jeden z dowódców jednostek biorących udział w „obławie augustowskiej”, nauczyciel akademicki, działacz społeczności żydowskiej w Polsce.

Urodził się w Drohobyczu^[1] w rodzinie żydowskiej, jako syn Szymona Schnepfa (zm. 1936^[2]) i Eugenii (Gitli) z domu Kneppel (zm. 1942^[3])^[4]. Miał dwóch starszych braci: Zygmunta (1913–1942)^[5][6][7][8] i Mariana (także oficera LWP)^[9]. Wraz z rodziną zamieszkiwał przy ulicy J. Piłsudskiego 15 w Drohobyczu^[10]. Jego ojciec był kupcem oraz działaczem politycznym i społecznym w Drohobyczu^[11][12][13]. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Drohobyczu^[14][15][16] (jego nauczycielem był Bruno Schulz^[1]).

W 1940, jako ochotnik, został żołnierzem Armii Czerwonej^[17], a następnie wstąpił do 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, sformowanej w 1943^[1]. Brał udział w walkach o Stalingrad, bitwie pod Lenino, walkach o warszawską Pragę, walkach o Warszawę, operacji berlińskiej^[1]. Następnie służył w ludowym Wojsku Polskim od 3 czerwca 1946 do 2 września 1950^[4].

W lipcu 1945 w stopniu porucznika dowodził pododdziałem złożonym z dwóch kompanii w sile ok. 110-160 żołnierzy z 1 Praskiego pułku piechoty, wspierających Armię Czerwoną i NKWD w wymierzonej w polskie podziemie niepodległościowe operacji określonej później mianem „obława augustowska”, której skutkiem było rozbicie oporu partyzantki antykomunistycznej na terenie Suwalszczyzny^[18][19][20].

Od 3 września 1951 do 24 sierpnia 1954 w stopniu podpułkownika pełnił funkcję szefa I Oddziału Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego^[4]. Studia wyższe ukończył na Akademii Sztabu Generalnego uzyskując tytuł magistra^[21]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego^[1][22].

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[23]. Był długoletnim kierownikiem Studium Wojskowego na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. Pełnił funkcję zastępcy dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego^[22][24], a także dyrektorem administracyjnym Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Warszawie^[25][26]. Działał jako publicysta Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce^[27]. Do końca życia był pułkownikiem dyplomowanym w stanie spoczynku^[1].

Zmarł 17 sierpnia 2003 w Warszawie^[1]. 22 sierpnia 2003 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[1][22] (kwatera EII-4-4)^[28].

Jego żoną została Alicja z domu Szczepaniak, z którą miał synów Ryszarda (ur. 1951, dyplomata) i Zygmunta^[1][29]. Jego wnuczka Zuzanna Schnepf-Kołacz została m.in. wicekonsulem RP w Mediolanie i (podobnie, jak on) zastępcą dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego^[30][31][32].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1945)^{[33][34][35][22]}
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)^[33]
• Krzyż Walecznych^[33]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[33]
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”^[33]
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk^[33]
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”^[33]
• Medal „Za zdobycie Berlina”^[33]
• Medal za Zwycięstwo^[33]
• Medal za pięciolecie^[33]

• Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Maksymilian Sznepf. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2017-06-26].