Mantidactylus alutus

Mantidactylus alutus[1]
(Peracca, 1893)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Neobatrachia
Rodzina	mantellowate
Podrodzina	Mantellinae
Rodzaj	Mantidactylus
Gatunek	Mantidactylus alutus
Synonimy
Rana aluta Peracca, 1893 Mantidactylus aluta — Mocquard, 1909 Mantidactylus alutus — Boulenger, 1919 Mantidactylus laevis Angel, 1929 Mantidactylus (Mantidactylus) alutus — Ahl, 1931 Mantidactylus (Mantidactylus) laevis — Ahl, 1931 Mantidactylus (Brygoomantis) alutus — Dubois, 1992[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Mantidactylus alutus – gatunek pospolitego na Madagaskarze płaza bezogonowego z rodziny mantellowatych (Mantellidae).

Samce i samice różni wielkość ciała. Pierwsze osiągają 2,4–2,6 cm, ostatnie − 2,6–3,1 cm^[4].

Skóra grzbietu nieznacznie ziarnista, różnej barwy, często jasnobrązowa z ciemniejszymi znaczeniami, niekiedy z paskiem okolicy kręgów, wytwarza grzbietowo-boczne fałdy^[4].

Samiec cechuje się pojedynczym workiem rezonansowym na podgardlu. Staw skokowy górny sięga nieraz do nozdrza, nieraz do oka. U samców na udach obserwuje się duże gruczoły. Błona pławna występuje jedynie na kończynach tylnych^[4].

Płaza spotyka się wyłącznie na Madagaskarze^[3], na wschodzie i w centrum wyspy^[4]. Występuje on od Ambohitantely aż po Ranomafana^[3]. Jest to jedyny przedstawiciel endemicznych dla Madagaskaru mantellowatych spotykany w Antananarywie (gdzie spotyka się go m.in. w ogrodzie Tsimbazaza)^[4].

Zwierzę bytuje na wysokościach 1000–2000 m n.p.m. Jego siedlisko stanowią okolice niewielkich wód płynących, przesięków, górski las i jego skraj, a także tereny rolnicze, jak pola ryżowe, czy miejskie (ogrody Antananarywy)^[3]. Prowadzi skryty tryb życia i ukrytego w trawie nawołującego za dnia płaza nie widać, słychać za to jego głos. Nocą zdarza mu się nawoływać z bardziej wyeksponowanych miejsc. Jego odgłos to seria 5–15 dźwięków^[4].

Zachodzi w niewielkich zbiornikach wodnych z udziałem kijanek^[3].

M. alutus występuje pospolicie, a jego liczebność utrzymuje się na stałym,^[3] przypuszczalnie wysokim poziomie^[4].

Wydaje się, że ten gatunek, posiadając duże zdolności przystosowawcze, nie jest zagrożony wyginięciem^[3].

Zamieszkuje on 2 tereny chronione: Park Narodowy Ranomafana i Réserve Spéciale d’Ambohitantely^[3].