Marceli Kończyński
 kapitan żandarmerii | |
| Pełne imię i nazwisko |
Marceli Jerzy Kończyński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1895 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} | |
Marceli Jerzy Kończyński vel Kon[1] (ur. 16 maja 1895 w Warszawie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
Urodził się 16 maja 1895 w Warszawie jako syn Szymona i Cesi z Tuchendlerów[1]. Uczył się w III rosyjskim gimnazjum, a następnie w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie zdał maturę. Później rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu czterech semestrów przerwał studia.
W październiku 1915 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od sierpnia 1916 do listopada 1918 był członkiem Żandarmerii POW. Od grudnia 1918 do kwietnia 1919 służył w Milicji Ludowej. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego, a od 1920 w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin.
W 1921 został przydzielony do Sekcji Osad Żołnierskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 13 pułk piechoty w Pułtusku[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2771. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Następnie pełnił służbę w 9 dywizjonie żandarmerii w Brześciu[4]. 26 listopada 1923 został po raz drugi przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i wcielony do 84 pułku piechoty w Kobryniu[5][6]. W 1925 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto I. W lutym 1926 został przydzielony do PKU Grodzisk Mazowiecki na stanowisko kierownika II referatu poborowego[7]. Później został przydzielony do PKU Warszawa Powiat[8].
31 października 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii (kadra oficerów żandarmerii) z równoczesnym przydziałem do dywizjonu żandarmerii KOP w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 32,4. lokatą[8][9][10]. Początkowo pełnił służbę w dowództwie dywizjonu na stanowisku oficera śledczego, a następnie dowódcy plutonu żandarmerii przy 5 Brygadzie Ochrony Pogranicza w Łachwie[11]. 12 marca 1933 awansował na kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 6. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[12][13]. W grudniu 1934 został przeniesiony z KOP do 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu żandarmerii Kielce[14]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 1939[15]. W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem krajowym żandarmerii „Kielce”, zmobilizowanym w I rzucie mobilizacji powszechnej przez pluton żandarmerii Kielce[16][17]. Następnie został internowany na terytorium Królestwa Węgier, a w grudniu 1944 dostał się do niemieckiej niewoli.
Był żonaty, miał córkę.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Walecznych – 8 lipca 1922[20][21]
Przypisy
- 1 2 Zmiana nazwisk. „Monitor Polski”. 41, s. 4, 1930-02-19. Warszawa.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 60, 699.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1061, 1065.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 26 listopada 1923, s. 687.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319, 386.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 2, 8.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 295.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 672, 677.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 290, 912.
- ↑ Wasilewski 2020 ↓, s. 63, 256.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 49.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 283.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 278.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 837.
- ↑ Suliński 2003 ↓, s. 309.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 517.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 58.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 487.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-01-06].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918-1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 83-912638-5-1.
- Marcin Wasilewski: Dywizjon Żandarmerii Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1927–1939. Łódź: Wydawnictwo Naukowe ArchaeGraph, 2020. ISBN 978-83-66709-32-4.