Krystyna i Marian Barscy

Studiowała na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie i Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Studia architektoniczne ukończyła na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej w 1952 roku. Następnie zatrudniona kolejno w biurze Miastoprojekt-Wrocław (1952–1967), w Zakładzie Studyjno-Projektowym Politechniki Wrocławskiej (1967–1990) oraz Pracowni Architektonicznej APPA II (1990–1999). Członkini wrocławskiego oddziału SARP oraz Towarzystwa Urbanistów Polskich^[1][2].

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, gdzie następnie został pracownikiem naukowym. Prodziekan (1984–1987) i dziekan (1987–1990) tego wydziału. Pracę na uczelni łączył z zatrudnieniem m.in. w Zakładzie Osiedli Robotniczych (1948–1949) czy biurze Miastoprojektu Wrocław (1949–1969)^[1][3].

Zdaniem Krzysztofa Zientala, „architektura ich budynków początkowo wpisuje się, poza wczesnymi projektami socrealistycznymi, w nurt powojennego modernizmu inspirowanego m.in. twórczością Waltera Gropiusa i Le Corbusiera. W końcowym etapie ich twórczość (od lat 90. XX w.) mieści się w nurcie postmodernizmu. Większość realizacji Krystyny i Mariana Barskich to budynki uczelni wrocławskich, których budowa była poprzedzona wygranymi w konkursie”^[1].

Wszystkie realizacje znajdują się we Wrocławiu.

• Wydział Weterynarii Wyższej Szkoły Rolniczej, pl. Grunwaldzki 47-51, zaprojektowany w latach 1957–1964 przy współautorstwie Adama Tyczkowskiego, Leszka Zdeka i Bolesława Rutki; realizacja otrzymała w 1964 roku Nagrodę Ministra BiPMB III stopnia^[1][2][3].
• Siedziba Instytutu Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, pl. Grunwaldzki 2, zaprojektowany w latach 1965–1969, wzniesiony w latach 1968–1970^[1][2][3].
• Instytut Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (w tym Audytorium), powstał w latach 1968–1971^[1][2][3].
• „Ołówek” i „Kredka” – domy studenckie przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu (1975–1982) – nagroda II stopnia Ministra Budownictwa i Gospodarki Przestrzennej (1992)^[1][2][3].
• Siedziba Wydziału Budownictwa Politechniki Wrocławskiej (C-7), pl. Grunwaldzki 11, zaprojektowana w latach 1969–1973, wzniesiona w 1981^[1][2][3].

• 
  Jedna z pierwszych wersji "Kampusu Grunwaldzkiego" Uniwersytetu Wrocławskiego, początek lat 60.
• 
  Wersja kampusu Uniwersytetu Wrocławskiego z przełomu lat 60. i 70., częściowo zrealizowana.
• 
  Wersja kampusu Uniwersytetu Wrocławskiego (na pierwszym planie) i Politechniki Wrocławskiej (na dalszym planie) z przełomu lat 60. i 70., częściowo zrealizowana.

• 
  Fasada pawilonu
• 
  Zagrody od strony tylnej elewacji
• 
  Model zabudowy przy pl. Grunwaldzkim dla Wyższej Szkoły Rolniczej
• 
  Model zabudowy przy pl. Grunwaldzkim dla Wyższej Szkoły Rolniczej

• 
  Aluminiowa elewacja wieżowca
• 
  Sala wykładowa audytorium
• 
  Detal stropu
• 
  Wnętrze audytorium

• 
  Domy Akademickie Kredka i Ołówek
• 
  Wieżowce w panoramie pl. Grunwaldzkiego