Marian Dębogórski
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 lipca 2013 |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, prawnik |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister przemysłu spożywczego i skupu (1971–1980) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
   | |
Marian Dębogórski (ur. 14 marca 1922 w Feliksówce koło Radziechowa, obecnie na Ukrainie[1], zm. 26 lipca 2013 w Warszawie[2]) – polski działacz partyjny i państwowy, prawnik, podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego i Skupu (1971–1980).
Życiorys
Syn Juliana i Anny. Walczył w 1 Dywizji Grenadierów Wojska Polskiego we Francji, uczestnicząc w kampanii francuskiej z 1940. Awansowany do stopnia podporucznika[3][4]. Od 1940 referent w Fabryce Cygar w Krakowie, następnie od 1945 do 1949 szef oddziału w wytwórni papierosów Polskiego Monopolu Tytoniowego w Krakowie. W 1945 zdał maturę w Liceum Humanistycznym w Krakowie, zaś w 1949 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1945 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, od 1948 w szeregach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (był m.in. członkiem egzekutywy POP PZPR przy Ministerstwie Przemysłu Rolnego i Spożywczego)[1].
W 1949 zatrudniony w Dyrekcji Polskiego Monopolu Tytoniowego w Warszawie, gdzie awansował na stanowiska naczelnika wydziału płac. Od 1951 był wicedyrektorem Departamentu Zatrudnienia i Płac, a od 1955 do 1956 dyrektorem Departamentu Organizacji w Ministerstwie Przemysłu Rolnego i Spożywczego. W latach 1956–1958 kierował Centralnym Zarządem Przemysłu Tytoniowego, potem do 1963 Zjednoczeniem Przemysłu Tytoniowego. Pełnił funkcje dyrektora Zjednoczenia Budowy i Montażu Maszyn Przemysłu Spożywczego „Spomasz” (1963–1966) i dyrektora naczelnego Zjednoczenia Przemysłu Cukrowniczego (1966–1969)[1]. Od października 1969 do maja 1980 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego i Skupu[5].
5 sierpnia 2013 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[6][3].
Odznaczenia
Kawaler Legii Honorowej (2012)[3][4]. Odznaczony także Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954)[7] i Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[8].
Przypisy
- 1 2 3 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-12-06].
- ↑ Dane z rejestru spadkowego. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2024-12-06].
- 1 2 3 Nekrolog. wyborcza.pl, 1 sierpnia 2018. [dostęp 2024-12-06].
- 1 2 Francja odznaczyła Legią Honorową polskich weteranów. dzieje.pl, 14 marca 2012. [dostęp 2024-12-06].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 274.
- ↑ Informacje o pochówku. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2024-12-06].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1179
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-06].