Marian Kulig
| Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1936 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 stycznia 2025 |
| Zawód, zajęcie |
działacz samorządowy i piłkarski, inżynier budownictwa |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
Architekt Dzielnicy Stare Miasto w Krakowie (1963-1965) |
| Odznaczenia | |
    | |
Marian Kulig (ur. 13 sierpnia 1936 w Suchej Beskidzkiej, zm. 4 stycznia 2025[1]) – polski inżynier budownictwa, działacz samorządowy i sportowy, wieloletni opiekun dzieci specjalnej troski, wicekanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, w latach 1985–1990 wiceprezydent Krakowa i wicewojewoda krakowski.
Życiorys
Marian Kulig urodził się 13 sierpnia 1936 r. w Suchej Beskidzkiej. Od 1945 do 1949 roku należał do kolejowej drużyny harcerskiej w tym mieście, w 1946 roku złożył przyrzeczenie harcerskie[2]. W latach 1950-1954 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Suchej Beskidzkiej. W młodości grał w siatkówkę w zespole MKS Babia Góra Sucha Beskidzka. Później od 1954 roku występował w klubach AZS Kraków i Cracovia. W latach 1954-1960 studiował na Politechnice Krakowskiej na Wydziale Budownictwa Lądowego [3][4].
W 1963 roku został zatrudniony w Krakowie w charakterze architekta dzielnicowego Starego Miasta. Od 1969r. pracował jako Zastępca Głównego Architekta Miasta Krakowa, a na przełomie lat 1972-1973 jako pełniący obowiązki Głównego Architekta Miasta. W latach 1973-1985 był Naczelnikiem dzielnicy Podgórze w Krakowie [5]. W tym czasie doprowadził do całkowitej zmiany obrazu prawobrzeżnej dzielnicy Krakowa. Przebudował układ komunikacyjny, wybudował wiele szkół i przedszkoli, przekazał mieszkańcom wiele placówek kulturalnych[3]. Przyczynił się do powstania muzeum Apteka pod Orłem. W latach 1975–1976 pozostawał prezesem klubu piłkarskiego RKS Garbarnia Kraków[1][6]. W 1985 roku powierzono mu stanowisko wiceprezydenta miasta Krakowa, pełniącego również funkcję wicewojewody krakowskiego [5]. Funkcje te pełnił do roku 1990.
Zawsze wykazywał zainteresowanie dziećmi specjalnej troski. Zorganizował grupy wsparcia oparte z jednej strony na strukturach państwowych, z drugiej strony angażując pomoc społeczną dla dzieci najbardziej pokrzywdzonych przez los. Wynikiem tej działalności była opieka nad trzema domami dziecka, czterema szkołami specjalnymi, ośrodkiem dla dzieci głęboko niedorozwiniętych, ośrodkiem dla niewidomych, dwóch szkół przyszpitalnych. Dzieci w tych placówkach były objęte kompleksową opieką m.in. miały zapewnioną ciągła pomoc lekarską, sprzęt sportowy, pomoce naukowe, wszechstronne zaopatrzenie socjalne. Za tę działalność został odznaczony w 1983 roku Orderem Uśmiechu [7]. Od 2012 roku był Członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, pełnił również funkcję jej wicekanclerza [8].
11 stycznia 2025 pochowany na cmentarzu parafialnym przy Kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Suchej Beskidzkiej[1].
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także wyróżniony Orderem Uśmiechu (1983). Zasiadał w międzynarodowej kapitule Orderu Uśmiechu[1].
- Medal "Pomocnej Dłoni" przyznany przez jury konkursu organizowanego przez Echo Krakowa za 1982r[9]
- Medal "Za Mądrość i Dobrą Robotę" przyznany przez jury konkursu organizowanego przez Gazetę Krakowską za 1984r[10]
Przypisy
- 1 2 3 4 Zmarł Marian Kulig. garbarnia.krakow.pl, 8 stycznia 2025. [dostęp 2025-01-17].
- ↑ Z kroniki Żałobnej: Marian Kulig – Kawaler Orderu Uśmiechu (1936–2025). sph-krakow.pl, 9 stycznia 2025. [dostęp 2025-01-17].
- 1 2 Nowe nazwiska w Złotek Księdze Wychowanków PK. „Nasza Politechnika”, s. 15, październik 2016. Wydawnictwo PK. ISSN 1428-295X. [dostęp 2024-11-28].
- ↑ Jacek Majka (red.), 70 lat sportu na Politechnice Krakowskiej, Wirtualne Muzeum Akademickiego Związku Sportowego, 2012, s. 94, ISBN 978-000000000000000 [dostęp 2024-11-28].
- 1 2 Poczet zwierzchników dzielnic miasta Krakowa : (1396-2018), Urząd Miasta Krakowa, 2018, s. 730, ISBN 978-83-931297-4-4 [dostęp 2024-11-28].
- ↑ Marian Kulig nie żyje. mzpnkrakow.pl, 8 stycznia 2025. [dostęp 2025-01-17].
- ↑ Tadeusz Belerski: Kawalerowie Orderu Uśmiechu. Warszawa: Wydawnictwo Meissner&Partners, 2013, s. 142. ISBN 978-83-936179-1-3.
- ↑ Kapituła Orderu Uśmiechu. orderusmiechu.pl. [dostęp 2025-02-19].
- ↑ Medale Pomocnej Błoni po raz siódmy. „Echo Krakowa”, s. 1 - 2, 1 czerwca 1982. Kraków: Krakowskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch". ISSN 0137-9011.
- ↑ BOHATEROM codziennego TRUDU. „Gazeta Krakowska”, s. 3, 16 luty 1984. Kraków: Krakowskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa-Książka-Ruch". ISSN 0208-7693.