Marian Niedźwiecki
 podpułkownik uzbrojenia | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8–9 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef służby uzbrojenia |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small}   | |
Marian Niedźwiecki (ur. 5 lutego 1891 w Płoskirowie, zm. 8–9 kwietnia 1940 w Kalininie) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Teofila i Marii z Leszczyńskich[1]. W okresie I wojny światowej służył w armii carskiej, ukończył Odeską Szkołę Wojenną. W 1918 walczył w armii hetmana Pawło Skoropadskiego[1], a od 2 grudnia 1919 w Wojsku Polskim[1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, po zakończeniu działań wojennych służył m.in. w Generalnym Inspektoracie Artylerii[1]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1]. Na majora został awansowany z dniem 1 lipca 1923[1]. 27 listopada 1927 został przeniesiony ze Szkoły Zbrojmistrzów w Warszawie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa służby uzbrojenia w Dowództwie KOP w Warszawie[2]. Służbę na tym stanowisku pełnił do września 1939[3]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[4].
Walczył podczas kampanii wrześniowej[5]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, dostał się do niewoli sowieckiej. W kwietniu 1940 przebywał w obozie jenieckim w Ostaszkowie[6]. 6 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie[6] – lista wywózkowa nr 05/2 z 5 kwietnia 1940[6], pozycja 69[1]. Między 8 a 9 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie[6][1] (obecnie Twer) przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano potajemnie na terenie leśnym, w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 2 września 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Miednoje[7][8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (14 września 1929)[9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. – 1 stycznia 1986 (pośmiertnie)[10]
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
13 kwietnia 2016, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w ogrodzie Pałacu Prezydenckiego został zasadzony Dąb Pamięci poświęconego wszystkim Ofiarom Zbrodni Katyńskiej, certyfikat z numerem 1[12][13][14].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Księga Cmentarna Miednoje 2006 ↓, s. 617.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 27 z 29 listopada 1927 r. s. 352.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 920.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 352.
- ↑ Marian Niedźwiecki - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], www.ogrodywspomnien.pl [dostęp 2025-01-28].
- 1 2 3 4 5 6 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 112.
- ↑ Polski Cmentarz Wojenny w Miednoje. Niemy świadek sowieckiego bestialstwa - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-27].
- ↑ Cmentarze katyńskie [online] [dostęp 2025-01-28] (pol.).
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 507 „za zasługi na polu administracji Korpusu Ochrony Pogranicza” - jako Marjan Niedźwiedzki.
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dąb pamięci w ogrodach Pałacu Prezydeckiego - Polska Prowincja Zakonu Pijarów [online], pijarzy.pl [dostęp 2024-12-27].
- ↑ Katyń… Ocalić od zapomnienia. [online], katyn-pamietam.pl [dostęp 2024-12-27].
- ↑ Obchody Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej [online], dzieje.pl [dostęp 2024-12-27].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2006. ISBN 83-89474-06-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном: Księga Pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Ostaszkowie, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы польских военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.