Marian Skowerski
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 czerwca 2010 |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, inżynier, dyplomata |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
dyrektor Instytutu Chemii Przemysłowej (1971–1973), wiceminister przemysłu chemicznego i lekkiego (1982–1987) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Marian Skowerski (ur. 3 grudnia 1924 w Chmielniku[1], zm. 26 czerwca 2010[2] w Warszawie[3]) – polski działacz partyjny i państwowy, inżynier chemik oraz dyplomata, dyrektor Instytutu Chemii Przemysłowej (1971–1973), podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego i Lekkiego (1982–1987).
Życiorys
Syn Stefana i Marii lub Marianny[3]. W okresie II wojny światowej działał w Armii Krajowej i był więźniem Gestapo w Kielcach[2]. W 1951 ukończył inżynierię chemiczną na Politechnice Śląskiej, a w 1961 Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu. Od 1949 do 1950 uczył chemii i fizyki w Liceum Ogólnokształcącym w Rudzie Śląskiej, następnie główny technolog i główny mechanik w Kieleckiej Fabryce Kwasu Siarkowego (1951–1954), wicedyrektor ds. technicznych i dyrektor naczelny Toruńskich Zakładów Nawozów Fosforowych (1954–1964) oraz szef departamentów techniki i prac badawczych w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego (1964–1971). Od marca 1971 do marca 1973 pozostawał pierwszym dyrektorem Instytutu Chemii Przemysłowej, po czym skierowano go do Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1973–1977 I sekretarz ambasady PRL w Paryżu, następnie od 1978 dyrektor naczelnym Zjednoczenia Przemysłu Nieorganicznego „Nieorganika”[1].
W 1962 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był m.in. członkiem plenum Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa-Żoliborz, członkiem OOP PZPR przy ambasadzie w Paryżu i sekretarzem organizacyjnym POP PZPR Polskich Placówek we Francji. W 1981 został pełnomocnikiem ministra ds. przemysłu nieorganicznego[1]. Od października 1982 do października 1987 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego i Lekkiego[4]. Ponadto w latach 1984–1987 przewodniczył Radzie Konsultacyjnej ds. Wyrobów Farmaceutycznych[4]. W 1987 został radcą ds. handlowych w ambasadzie PRL w Brukseli[1].
Był żonaty z Anną. Został pochowany na starym cmentarzu na Służewie w Warszawie[2].
Odznaczenia
W 1955 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie chemii[5].
Przypisy
- 1 2 3 4 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-11-05].
- 1 2 3 Nekrolog. wyborcza.pl, 30 czerwca 2024. [dostęp 2024-11-07].
- 1 2 Dane z rejestru spadkowego. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2024-11-07].
- 1 2 Kochański 2022 ↓, s. 268.
- ↑ M.P. z 1955 r. poz. .
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-11-05].