Marilyn Moore

Marilyn Montez Moore (ur. 16 czerwca 1930^[a] w Chicago, zm. 19 marca 1992 w Fort Lauderdale)^[2] – amerykańska wokalistka jazzowa.

Jej rodzice – Lester i Montez – byli artystami estradowymi^[3]. Niedługo po jej narodzinach przenieśli się do Oklahoma City. Zaczęła występować w wieku trzech lat, śpiewając i tańcząc w finale przedstawień wodewilowych, granych przez rodziców. Uczyła się w miejscowych szkołach podstawowych Jeffersona i Edgemere^[3]. W 1946 ukończyła Classen High School^[3]. Już będąc nastolatką postanowiła zająć się śpiewem. Jako wokalistka debiutowała w klubach Oklahoma City oraz Chicago, i szybko zainteresowała się jazzem^[2].

Po skończeniu szkoły średniej podjęła pracę w 1949 w orkiestrze Woody'ego Hermana, a potem Charliego Ventury^[1]. Następnie już z big-bandem Benny’ego Goodmana odbyła dużą trasę koncertową.

Na początku lat 50. zamieszkała w Nowym Jorku. Śpiewała z różnymi zespołami, m.in. Charliego Barneta, Raya McKinleya i Boyda Raeburna. Współpracowała także z zespołem saksofonisty Ala Cohna, za którego wyszła za mąż w 1953^[2]. Mieli dwoje dzieci – Lisę i Josepha Marka (późniejszego gitarzystę jazzowego). W tym czasie przestała śpiewać i poświęciła się domowi i rodzinie. W 1957 jednak przyjęła zaproszenie od wytwórni Bethlehem na nagranie płyty. Album Moody, w realizacji którego uczestniczyli znani muzycy, m.in. jej mąż, trębacz Joe Wilder, pianista Don Abney i gitarzysta Barry Galbraith, zyskał duże uznanie^[2]. Rok później ukazała się na płycie jazzowa wersja broadwayowskiej komedii muzycznej Oh, Captain! z jej udziałem. Towarzyszyli jej tak znani muzycy jak pianista Dick Hyman, saksofoniści Coleman Hawkins i Harry „Sweets” Edison, trębacz Art Farmer, kontrabasista Oscar Pettiford i perkusista Osie Johnson. Niedługo potem, pozostająca w separacji z mężem, rozwiodła się z nim i tym razem na dobre porzuciła muzykę^[2]. Mimo chęci powrotu do śpiewania, zajmowała się wyłącznie wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu.

Jako wokalistka dysponowała ciepłym głosem o dużej wrażliwości^[1]. Jej sposób frazowania nawiązywał do wokalistyki Billie Holiday^[1]. „Lady Day” była dla niej wzorem, podobno były zaprzyjaźnione^[3].

Zmarła na Florydzie. Miała 61 lat.

• 1957 Moody (Bethlehem)
• 1958 Oh, Captain! – Played by the Leonard Feather-Dick Hyman All Stars (MGM Records)
• 1960 Playboy/When I’m Gone (Crosstown Records) – singel
• 1990 Sophisticated Ladies – Betty Roche–Marilyn Moore (Affinity) – kompilacja

Zestawienie wg dat wydania płyt

• Marilyn Moore, Blue Sounds
• Marilyn Moore, allmusic.com
• Marilyn Moore born 16 June 1930, From the Vaults

• Marilyn Moore – dyskografia, Discogs