Massimo Barbolini
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pozycja |
I trener | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_pictogram.svg.png){kind=small}
.jpg)
Massimo Barbolini (ur. 29 sierpnia 1964 w Modenie) – włoski trener siatkarski.
Jego córka Valentina, również jest siatkarką[3]. Jako asystent trenera Julio Velasco w reprezentacji Włoch kobiet na Igrzyskach Olimpijskich 2024 w Paryżu zdobył złoty medal[4].
Sukcesy klubowe
mężczyźni
Superpuchar Europy:
1990
Puchar Europy Mistrzów Klubowych:
kobiety
1994, 1995, 1999, 2003, 2005, 2007, 2018, 2019
Puchar Europy Zdobywczyń Pucharów:
2013
- 2015, 2017
Sukcesy reprezentacyjne
Przypisy
- ↑ Massimo Barbolini è il vice allenatore della nazionale italiana!. savinodelbenevolley.it. (wł.).
- ↑ Başantrenör Massimo Barbolini ile 2 yıllık sözleşme imzalandı. galatasaray.org. (tur.).
- ↑ Valentina Barbolini alla Bartoccini Gioielleria Perugia. tefchannel.it. (wł.).
- ↑ Igrzyska Olimpijskie: Obrończynie oddały tytuł – Włochy w euforii!. siatka.org. (pol.).
- ↑ Włochy K: Joanna Wołosz mistrzynią Włoch!. siatka.org. (pol.).
- ↑ Trofea zostały we Włoszech. Duży zwrot akcji w finale Pucharu Challenge. sportowefakty.wp.pl. (pol.).
- ↑ CEV K: Savino Del Bene Scandicci z Pucharem, Alba Blaj bezradna. siatka.org. (pol.).