Miarola

Częściowo wypełnione kryształami miarole. Okaz z kamieniołomu Demix-Varennes w Quebecu w Kanadzie.

Miarola – nieduża pustka w skale ograniczona ścianami kryształów, mająca zwykle nieregularny kształt. Miarole występują w głębinowych oraz żyłowych skałach magmowych.

Termin wprowadził do nauki Joseph Jean Baptiste Xavier Fournet w 1845 r.[1] Miarole powstają głównie w tych skałach, które krystalizowały z magm obfitujących w gazy. Obecność w magmie pęcherzyków gazowych skutkowała tym, że po zastygnięciu magmy w skale pozostawały liczne pustki – miarole. Mają one rozmiary do 3 cm. Mogą być wypełnione w całości lub w części wtórnymi kryształami (m.in. minerałów kruszcowych) narastającymi ku centrum pustki na ściankach ograniczających miarolę pierwotnych kryształów[2][1][3].

Przypisy

  1. 1 2 Wacław Ryka, Anna Maliszewska, Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1982, s. 223, ISBN 83-220-0150-9, OCLC 69507580.
  2. ↑ Wojciech Jaroszewski, Leszek Marks, Andrzej Radomski, Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1985, s. 145, ISBN 83-220-0196-7, OCLC 830183626.
  3. ↑ Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Chorzów: Videograf, 2014, s. 291, ISBN 978-83-7835-297-6, OCLC 899862630.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.