Michał Baranowski (dyrygent)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Michał Baranowski (ur. 29 lipca 1935 w Krakowie[1][2], zm. 7 grudnia 1963 w Katowicach[2]) – polski dyrygent.
Życiorys
Uczył się gry na fortepianie w szkole muzycznej im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie, kształcił się również w zakresie teorii muzyki u Stefana Kisielewskiego[1]. W latach 1951–1956 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie pod kierunkiem Artura Malawskiego (dyrygentura) i Stefanii Łobaczewskiej (teoria)[1][2]. W 1956 roku jako stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki wyjechał do Pragi, gdzie odbył uzupełniające studia u Václava Smetáčka, uzyskując dyplom eksternistyczny z wyróżnieniem[1][2]. Jako asystent Smetáčka występował z orkiestrą Konserwatorium Praskiego[1], uczestniczył także w festiwalu Praska Wiosna[2]. Po powrocie do Polski w 1957 roku został asystentem dyrygenta, a następnie drugim dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach[1][2]. W 1959 roku został wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie[2]. Od 1961 roku pełnił funkcję dyrygenta Filharmonii Śląskiej[1].
Pisał artykuły i korespondencje do „Ruchu Muzycznego”[2]. Był autorem muzyki ilustracyjnej do sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych[2].