Michał Langenfeld

Michał Langenfeld
Ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko

Michał Jakub Langenfeld

Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1891
Sambor

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Komenda OC Leśna

Stanowiska

komendant obozu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Grób symboliczny płka Mariana Langenfelda na Cmentarzu Salwatorskim

Michał Jakub Langenfeld (ur. 22 czerwca 1891 w Samborze, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 22 czerwca 1891 w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jakuba i Salomei z Sołtysików. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Fortecznej Nr 3. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii fortecznej[2].

W 1918 służył w Legii Oficerskiej w Przemyślu[1]. W czasie wojny z bolszewikami walczył kolejno w szeregach: 2 Pułku Artylerii Ciężkiej, 4 Pułku Artylerii Ciężkiej i 4 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej[1][3]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[4].

Jesienią 1921, w związku z przejściem wojska na stopę pokojową, dywizjon w którym pełnił służbę został wcielony do 8 Pułku Artylerii Ciężkiej, a wiosną następnego roku przeniesiony z Grudziądza do Siedlc i włączony w skład 9 Pułku Artylerii Ciężkiej. Jako oficer 8 pac został 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 350. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W pułku w Siedlcach służył do 1924[6], po czym został przydzielony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu[7], w którym wykładał przedmiot gazoznawstwo[8].

12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W czerwcu tego roku został przeniesiony z CWArt. do 29 Pułku Artylerii Polowej w Grodnie na stanowisko dowódcy I dywizjonu[10][11]. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[12][13], a w grudniu 1932 ponownie przesunięty na stanowisko dowódcy I dyonu[14]. W 1936 został przeniesiony do 6 Pułku Artylerii Lekkiej w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[1]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku komendanta Obozu Ćwiczeń Leśna[16].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[17]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 1980)[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (kw. SC10-14-39)[19]

Ordery i odznaczenia

7 czerwca 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[24].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 288.
  2. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1348, 1374.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 311, 730.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 143.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 198.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 795, 819.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 714, 743, 1384.
  8. ↑ Ku uczczeniu 1933 ↓, s. 75.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 186.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 403, 457.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 697.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 409.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 421.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159, 843.
  17. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ śp. Michał Langenfeld.
  20. ↑ M.P. z 2010 r. nr 90, poz. 1044.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182.
  22. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1936 roku, s. 2.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-07].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.