Micro (klasa jachtu)

Micro

Rok konstrukcji	1977
Kraj pochodzenia	Francja
Typ ożaglowania	slup
Grot	12 m²
Fok	6,5 m²
Spinaker	19,6 m²
Całkowite ożaglowanie	18,5 m²
Długość maksymalna	5,50 m
Długość LWK	5,25 m
Szerokość maksymalna	2,45 m
Materiał konstrukcyjny	włókno szklane, włókno węglowe
Zanurzenie maksymalne	110 cm
Załoga	3

Klasa Micro wywodzi się z Francji, gdzie pod koniec lat 70. XX wieku, w kręgach miesięcznika „Beateaux” opracowano założenia nowej klasy jachtów do żeglugi regatowo-turystycznej. Klasa zarejestrowana jest jako międzynarodowa w Międzynarodowej Federacji Żeglarskiej, a od 1999 roku rozgrywane są w niej mistrzostwa świata.

Flota podzielona jest na 3 dywizje: Proto, Racer i Cruiser (nazwy dywizji nie są tłumaczone). Dzięki takiemu podziałowi załogi mogą ścigać się ze sobą, dysponujący podobnym sprzętem, co pozwala uniknąć wyścigu zbrojeń. Klasa nie jest monotypem i w sierpniu 2018 rozróżnione jest łącznie 129^[1] różnych konstrukcji lub wariantów.

W czasie regat całą flota startuje razem, stopniowo rozciągając się na całej trasie.

Klasa została stworzona w 1977 r. z inicjatywy francuskiego czasopisma „Bateaux”^[2], które ustanowiło podstawę pomiarową w celu stworzenia małych i łatwych w transporcie łódek niewymagających pomiarów IOR / CHS (aktualnie IMS / IRC).

Początkowe plany zakładały tylko jedno wydarzenie w roku: „Puchar Micro”. Pomysł został oparty na wymiarach istniejących łódek, takich jak Corsaire, dzięki czemu mogła powstać duża flota łodzi z Bénéteau (pierwsze 18), Jeanneau (Microsail), a potem kilku mniejszych producentów stworzyło własne Micro (Challenger, Neptun, Kelt). Stworzono bardzo innowacyjne prototypy (Nuits Blanches, Les Copines). Wkrótce francuski rynek został nasycony małymi łodziami używanymi, z których większość nadal pływa.

Zagraniczni konkurenci wykazali zainteresowanie klasą, bardzo udanym prototypem z Wielkiej Brytanii była „Speculation” (Speculation, Dogs of War, Placebo). Niestety dla klasy konkurenci z Wielkiej Brytanii, Włoch, Szwajcarii nie kontynuowali ścigania się w tej klasie. Zostali oni zastąpieni przez żeglarzy z Europy Wschodniej, a w Polsce i Rosji wyprodukowano wiele Cruiserów.

Po kilku sukcesach na arenie międzynarodowej polscy producenci wyprodukowali łódki dywizji Proto „produkcji” (Kankan, Shanta, Windjammer, Opus, Hot Boat, l’Arte) i odnieśli sukcesy. Wiodącymi krajami są aktualnie Francja, Polska i Rosja.

Jacht L’Arte 3 (proto) konstrukcji Eugeniusza Gintera to obecnie najbardziej rozpowszechniona konstrukcja również za granicą, wygrywająca od 2000 do 2008 r. niemal wszystkie mistrzostwa świata Micro^[3].

Od 1999 roku Pucharowi Świata w klasie Micro rozgrywanemu w Gdyni Międzynarodowa Federacja Żeglarska przyznała status Mistrzostw Świata^[4]. Na regatach pojawiają się brazylijskie oraz kanadyjskie załogi.

Micro w Polsce ma bardzo bogatą, wieloletnią historię. Pierwszym polskim akcentem był start załogi jachtu „Mikron” na Micro Cup w Breście w 1986 roku. Rok później rozegrano już mistrzostwa Polski klasy Micro w Górkach Zachodnich.

Kolejne lata to już właściwe nieustające sukcesy polskich załóg, począwszy od dwóch zwycięstw słynnej „Kumpelki” w Micro Cup w latach 1987 i 1988^[5] (skipper Jarosław Kaczorowski), przez triumfy Leona Wróbla^[6] i ostatnie sukcesy w mistrzostwach świata Stanisława Sawko, braci Przemka i Piotra Tarnackich i Piotra Ogrodnika w Micro Proto czy zwycięstwa Kazimierza Domalewskiego, Andrzeja Czapskiego, Grzegorza Banaszczyka, Piotra Słowika, Marcina Pietrzaka w Micro Cruiser. Z sukcesami na łódkach Micro ścigali się tak znakomici żeglarze jak Piotr Cichocki, Marek Muzykiewicz, Andrzej Skrzat i Szymon Szymik.

• Micro Class Polska. [dostęp 2018-08-02].
• International Micro Cupper Class Association. [dostęp 2018-08-02]. (ang.).