Mieczysław Ankiewicz
 | |
 podchorąży | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 listopada 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 kwietnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1909–1911, 1914–1917, 1918–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Mieczysław Ankiewicz (ur. 23 listopada 1889[1] w Obrze, zm. 27 kwietnia 1920 w Berdyczowie) – podchorąży Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Obrze, w rodzinie Józefa i Heleny z Sikorskich (ur. 5 stycznia 1864)[2]. W Berlinie ukończył kurs handlowy i tam rozpoczął pracę jako kupiec. W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej. W 1917 zdezerterował i przedostał się do Poznania. Tu działał w konspiracji wojskowej. W Obrze przystąpił do oddziału powstańczego i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W jego składzie walczył na odcinku od Kębłowa do Kopanicy[2].
Wiosną 1919 został powołany na I kurs Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych w Poznaniu[3]. W marcu 1920, po ukończeniu szkoły, został mianowany podchorążym i skierowany do 61 pułku piechoty na stanowisko dowódcy 6. kompanii. Razem z pułkiem wziął udział w wyprawie kijowskiej. 26 kwietnia walczył o Berdyczów. W walce z bolszewickimi samochodami pancernymi Mieczysław Ankiewicz został ciężko ranny, ale jego działania przyczyniły się do zdobycia jednego z nich[2]. Za czyny bojowe na polu walki pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”[4]. Zmarł 27 kwietnia w miejscowym szpitalu[2].
3 maja 1920 w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych ogłoszono dekret Naczelnego Wodza z 19 kwietnia 1920 mianujący Mieczysława Ankiewicza podporucznikiem w piechocie z dniem 1 kwietnia tego roku i 73. lokatą[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 912 – pośmiertnie 13 maja 1921[6][2]
Przypisy
- ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach [online], www.szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2019-12-19].
- 1 2 3 4 5 Polak (red.) 1991 ↓, s. 13.
- ↑ Szkic historyczny 1924 ↓, s. 58.
- ↑ Rupniewski 1929 ↓, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 maja 1920, s. 316.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 995.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Włodzimierz Rupniewski: Zarys historji wojennej 61-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Jan Załuska (red.). Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.