Mieczysław Habicht
Mieczysław Habicht, lub de Habicht (ur. 5 maja 1918[1] w Krakowie[2], zm. 11 lipca 1982 w Lanaken[3]) – polski działacz katolicki działający na emigracji, audytor Soboru watykańskiego II.
Życiorys
Był synem Kazimierza Habichta (1868-1943) i Idy Adrianny Habicht, z d. Jakesch (1887-1966). Jego stryjem był Ernest Habicht, ciotką (siostrą ojca) Władysława Habicht, wujem Bronisław Jakesch. Miał dwoje rodzeństwa: przyrodniego brata Kazimierza (1904-1937) i siostrę Wandę, po mężu Bednarską (1925-2016)[4]. W 1949 poślubił Belgijkę Charlotte van Berckel (1922-2014)[5].
W 1947 należał do założycieli Polskiego Katolickiego Stowarzyszenia Uniwersyteckiego "Veritas" oraz londyńskiej fundacji "Veritas", został sekretarzem tej fundacji[6]. Od tego samego roku działał też w polskiej Akcji Katolickiej w Londynie, następnie w Pax Romana[7]. W latach 1951-1962 był sekretarzem Konferencji Międzynarodowych Organizacji Katolickich (Conférence des Organisations Internationales Catholiques - OIC) z siedzibą we Fryburgu[7]. W tej ostatniej roli należał do najważniejszych osób wtajemniczonych w antykomunistyczne działania Stolicy Apostolskiej[8]. W 1963 został z nominacji Pawła VI jednym ze świeckich audytorów Soboru watykańskiego II (jako jeden z dwóch Polaków - obok Stefana Swieżawskiego)[9], pełnił także funkcję delegata pozostałych audytorów świeckich[10]. Brał udział w pracach podkomisji tzw. znaków czasu, która pracowała (jako jedna z ośmiu grup roboczych) nad tekstem schematu XIII stanowiącego podstawę dla późniejszej Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes[11]. W 1967 został jednym z dwóch podsekretarzy nowo powołanej Rady ds. Świeckich (razem z Rosemary Goldie). Pełnił tę funkcję do 1976[12]. Od 1973 pracował też w Centralnym Komitecie Obchodów Roku Świętego 1975 w Rzymie[2]. Od 1977 był świeckim konsultorem Papieskiej Rady ds. Świeckich[13]. Jan Paweł II mianował go w 1980 konsultorem Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego[2][14].
W 1976 został odznaczony Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego[15].
Przypisy
- ↑ Szlezynger 2016 ↓, s. 27.
- 1 2 3 Encyklopedia katolicka. Tom 6, wyd. Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Lublin 1993, s. 445
- ↑ Szlezynger 2016 ↓, s. 28.
- ↑ Szlezynger 2016 ↓, s. 15-16, 27-28.
- ↑ Koos Linders: In Memoriam Charlotte Lucie Adelheid de Habicht-van Berckel (1922-2014). [w:] Het Land Van Herle [on-line]. landvanherle.nl, 2014. [dostęp 2024-10-29]. (niderl.).
- ↑ Zdzisław Eugeniusz Wałaszewski Działalność Katolickiego Ośrodka Wydawniczego "Veritas" w Londynie, Studia Polonijne, tom 10/1986, s. 45
- 1 2 Kucharski i Misiejuk 2017 ↓, s. 277.
- ↑ Bułhak 2019 ↓, s. 23, 353.
- ↑ Białkowski 2022 ↓, s. 64.
- ↑ Lay auditors at the Second Vatican Council [online], laici.va [dostęp 2024-10-29] (ang.).
- ↑ Białkowski 2022 ↓, s. 134.
- ↑ Stanisław Ryłko, XXVIII Assemblea Plenaria del Pontifico Consiglio per i Lacici. “Un dicastero per il laicato: tra storia e avvenire…”. Roma, 16-18 giugno 2016 Discorso di Apertura. Da 50 anni in cammino con i fedeli laici… [online], laici.va [dostęp 2024-10-29] (wł.).
- ↑ Acta Apostolicae Sedis, nr 4/30.04.1977, s. 236
- ↑ Google books: Laura Sgrò Sangue in Vaticano. Le inquietanti verità sulla strage nella Guardia Svizzera, wyd. 2022
- ↑ Acta Apostolicae Sedis, nr 4/30.04.1976, s. 302
Bibliografia
- Michał Białkowski: Sobór Watykański II. Polska historia. Warszawa: Mt 5,14. Muzeum Jana Pawła II Prymasa Wyszyńskiego, 2022. ISBN 978-83-962181-4-8.
- Władysław Bułhak: PRL a Watykan 1962-1978. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2019. ISBN 978-83-8098-596-4.
- Wojciech Kucharski, Dariusz Misiejuk: Sobór oczami polskich komunistów. Sobór Watykański II w świetle dokumentów MSW i MSZ. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-138-6.
- Piotr S. Szlezynger, Dr med. Kazimierz Habicht, generał tytularny Wojska Polskiego, wobec problematyki zwalczania chorób zakaźnych w Polsce po 1918 roku, „Sowiniec” (48), 2016, s. 7–30 [dostęp 2024-10-29].