Mieczysław Wojciechowski (1899–1958)
 sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1899 |
|---|---|
| Data śmierci |
16 czerwca 1958 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg.png){kind=small}   | |
Mieczysław Wojciechowski (ur. 20 lipca 1899 w Jesionku, zm. 16 czerwca 1958) – sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 20 lipca 1899 we kolonii Jesionek, w ówczesnym powiecie lipnowskim guberni płockiej (obecnie część wsi Osiek nad Wisłą), w rodzinie Józefa i Marianny ze Słupczewskich[1][2]. W latach 1907–1913 uczęszczał do szkoły powszechnej w Osieku, a po jej ukończeniu pomagał ojcu na roli[1]. W 1916 został przymusowo wysłany do Niemiec jako robotnik rolny[1]. W 1917 zbiegł, lecz został zatrzymany w Krzyżu przez niemiecką żandarmerię i osadzony w obozie w Pile[1]. Po pięciu tygodniach został skazany przez niemiecki sąd na karę sześciu tygodni więzienia za ucieczkę z miejsca pracy[1]. Po odbyciu kary pracował pod nadzorem jako robotnik rolny[1]. W lutym 1919, po rewolucji listopadowej, wrócił w rodzinne strony[1].
17 maja 1919 wstąpił do Wojska Polskiego[1]. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej w Krakowie został awansowany na starszego szeregowca i przydzielony do 1/V batalionu wartowniczego w tym samym garnizonie[1]. W czerwcu 1920 wyruszył na front w składzie batalionu marszowego 20 pułku piechoty[1]. Na froncie został przydzielony do grodzieńskiego pułku strzelców[1]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami[1]. Wyróżnił się w nocy z 25 na 26 września 1920, w boju pod Nową Rudą, ratując życie dowódcy 3 kompanii, porucznikowi Franciszkowi Songinowi[1][3]. 1 listopada 1920 pod wsią Zubłędzie został ranny[1]. Leczył się w szpitalu polowym, a następnie w szpitalu w Dziedzicach[1]. Po zakończeniu leczenia został przydzielony do kompanii ozdrowieńców batalionu zapasowego 14 pułku piechoty we Włocławku, a później do Zakładu Gospodarczego w tym samym garnizonie[1]. W 1923 został zwolniony do rezerwy[1]. We wrześniu tego roku został ponownie przyjęty do służby w 81 pułku piechoty w Grodnie, w charakterze kandydata na podoficera zawodowego[1]. W 1925 został awansowany na plutonowego[1]. Trzy lata później ukończył kurs w Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu i został awansowany na sierżanta[1]. W marcu 1934 nadal pełnił służbę w 81 pp[1].
Zmarł 16 czerwca 1958 i został pochowany na cmentarzu Komunalnym we Włocławku (sektor 73, rząd 12, grób 365)[4].
Był żonaty, miał dwóch synów: Zbigniewa (ur. 21 grudnia 1925) i Ryszarda Mieczysława (ur. 19 maja 1928)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2278[1] – 15 marca 1921[5][6][7][8][9]
- Brązowy Krzyż Zasługi[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[1]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 Mieczysław Wojciechowski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.71-6399 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-01].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-06].
- ↑ Dąbrowski 1928 ↓, s. 43.
- ↑ Mieczysław Wojciechowski. Baza Sp. z o.o.. [dostęp 2024-11-06].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921, s. 537.
- ↑ Księga Chwały 1992 ↓, s. 587.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-06].
- ↑ Dąbrowski 1928 ↓, s. 52.
- ↑ Wierzyński 1929 ↓, s. 23.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-06].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Księga Chwały Piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Jerzy Dąbrowski: Zarys historji wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Stefan Wierzyński: Zarys historji wojennej 14-go Pułku Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.