Milly Steger

Milly Steger
Ilustracja
Milly Steger (1922)
Imię i nazwisko

Emilie Sibilla Elisabeth Johanna Steger

Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1881
Rheinberg

Data i miejsce śmierci

31 października 1948
Berlin

Narodowość

niemiecka

Dziedzina sztuki

rzeźbiarstwo, grafika

Milly Steger właśc. Emilie Sibilla Elisabeth Johanna Steger (ur. 15 czerwca 1881 w Rheinbergu, zm. 31 października 1948 w Berlinie) – niemiecka rzeźbiarka.

Życiorys

Milly Steger urodziła się 15 czerwca 1881 roku w Rheinbergu i dorastała w Elberfeld[1]. Po ukończeniu szkoły przez rok przebywała w szkole z internatem w Anglii, gdzie pobierała indywidualne lekcje rysunku[1]. Naukę kontynuowała w szkole sztuki i rzemiosła w Elberfeld, gdzie zainteresowała się rzeźbiarstwem[1]. Ok. 1903–1906 trafiła do pracowni profesora rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie (niem. Kunstakademie Düsseldorf) – Karla Janssena (1855–1927)[1]. W 1906 roku odbyła podróż studialną do Florencji, gdzie poznała rzeźbiarza Georga Kolbego (1877–1947)[1]. Chociaż nigdy nie była jego studentką, sama przedstawiała siebie jako jego uczennicę[1].

Po powrocie zamieszkała w Berlinie, gdzie w 1908 roku po raz pierwszy wystawiła swoje prace na wystawie Berlińskiej Secesji[1]. Następnie wyjechała do Paryża, gdzie zafascynowała się pracami Auguste'a Rodina (1840–1917) i Aristide'a Maillola (1861–1944)[1]. W 1909 roku odwiedziła belgijskiego rzeźbiarza Georges'a Minne (1866–1941), z którym pozostawała w kontakcie korespondencyjnym[1].

W 1910 roku otrzymała zaproszenie od Karla Ernsta Osthausa (1874–1921), kolekcjonera i mecenasa sztuki, by przyjechać do Hagen, gdzie Osthaus zbudował miasto ogród Hohenhagen[1]. W 1911 roku zamieszkała w jednym z domu tamtejszej kolonii artystycznej i wystawiała swoje prace na wystawach Sonderbundu[1]. Cztery rzeźby, które wykonała dla fasady teatru w Hagen, wywołały skandal w 1911 roku – rzeźby przedstawiały nagie postaci kobiet naturalnej wielkości[1]. Wskutek skandalu artystka stała się rozpoznawalna[1]. Od ok. 1914 roku Steger postrzegana była jako rzeźbiarka miasta Hagen, dla którego wykonała szereg prac[1].

Po wybuchu I wojny światowej, z braku zamówień publicznych, przeniosła się w 1917 roku do Berlina[1] i zaczęła tworzyć mniej monumentalne rzeźby[2]. W 1919 roku opublikowała apel o zniesienie zakazu przyjmowania kobiet do akademii sztuk pięknych[1]. W latach 1927–1942 prowadziła zajęcia z rzeźby i rysunku w ośrodku Stowarzyszenia Artystek w Berlinie (niem. Verein der Künstlerinnen zu Berlin)[1]. Jej uczennicą była m.in. Oda Schottmüller (1905–1943)[3].

Po dojściu nazistów do władzy Steger próbowała wykorzystać pojawiające się szanse[2]. W 1937 roku niektóre jej prace zostały usunięte z muzeów podczas kampanii przeciwko „sztuce wynaturzonej”, jednak sama Steger mogła kontynuować pracę[1].

Wiele z jej dzieł zostało zniszczonych podczas nalotu bombowego w listopadzie 1943 roku, kiedy zniszczeniu uległo atelier rzeźbiarki[1]. Po zakończeniu II wojny światowej Steger wróciła do pracy w nowym atelier, w czym jednak przeszkadzało jej słabe zdrowie[1]. Zmarła w Berlinie 31 października 1948 roku[1].

Prace

Kariatydy na fasadzie teatru w Hagen

Steger specjalizowała się w rzeźbie w kamieniu i rzeźbie architektonicznej[1]. Początkowo tworzyła w duchu ekspresjonizmu, by w połowie lat 20. XX w. zwrócić się w stronę naturalizmu[1]. Jej głównym tematem stała się postać młodej kobiety[1]. Wykonywała również liczne popiersia, m.in. dla gmachu Deutsches Theater stworzyła popiersia aktorek Gertrudy Eysoldt (1870–1955) i Helene Thimig (1889–1974)[1]. Wiele jej prac, szczególnie tych wykonanych z gipsu, nie przetrwało lat wojny, wiele też zaginęło[1].

Wśród prac Steger wyróżnić można[1]:

  • Karyatide, 1911 – rzeźby na fasadzie teatru w Hagen
  • Auferstehender Jüngling, 1918 – Frankfurt nad Menem, Städliche Galerie im Städel[4]
  • Die Herbe, 1928 – Berlin, Stiftung Stadtmuseum Berlin
  • Najaden, 1940 – Berlin, Nationalgalerie
  • Die Schmerzerfahrene, 1947/1948 – w kolekcji prywatnej

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.