Miron Kantor
 major lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
lekarz chirurg |
Michał Miron Kantor (ur. 23 marca 1882 w Kownie, zm. 1940 w Katyniu) – major lekarz pospolitego ruszenia Wojska Polskiego, doktor wszech nauk lekarskich.
Życiorys
Syn Mojżesza, jubilera, i Matyldy Dembo.
Studiował medycynę na uniwersytecie w Berlinie, gdzie 21 listopada 1908 r. uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy Die Behandlung der Kniegelentuberkulose in der Königl. Chir. Klinik von 1888–1903 (Berlin 1908). Dyplom nostryfikował na uniwersytecie w Charkowie.
W 1910 r. zamieszkał w Łodzi i został zatrudniony jako asystent na oddziale chirurgicznym Żydowskiego Szpitala Fundacji im. małżonków Izraela i Leony Poznańskich w Łodzi przy ul. Nowotargowej (obecnie ulica Seweryna Sterlinga) 1/3.
17 lutego 1913 r. został nadetatowym lekarzem żydowskich miejskich szkół elementarnych. Później został ordynatorem Miejskiego Szpitala na Radogoszczu. Był konsultantem chirurgicznym Łódzkiego Klubu Sportowego. Brał udział w przygotowaniu kondycyjnym swego kuzyna Romana Kantora (1912–1943), szermierza, reprezentanta Polski na olimpiadzie w Berlinie (1936).
Zmobilizowany do armii rosyjskiej w 1914 r., awansował do stopnia kapitana. Wzięty do niewoli austriackiej, przebywał w obozie jenieckim na Węgrzech do zakończenia działań wojennych. W maju 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, został mianowany komendantem Szpitala Wojskowego w Grodnie, którym kierował do ewakuacji miasta w 1920 r., potem był komendantem szpitali polowych i stałych na szlaku wojny polsko-bolszewickiej.
Zdemobilizowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r., powrócił do Łodzi i zamieszkał przy ul. Legionów (obecnie ul. Zielona) 5[1]. Pracował w zamkniętej służbie zdrowia i prowadził rozległą praktykę prywatną.
Był społecznikiem m.in. w latach 1911–1912 był wiceprezesem Towarzystwa Dramatyczno-Literackiego „Ars” w Łodzi.
W związku z wybuchem II wojny światowej został zmobilizowany 1 września 1939 r., i otrzymał przydział do kadry zapasowej 4 Szpitala Okręgowego. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej i został osadzony w obozie w Kozielsku.
Zginął w Katyniu w 1940 r., spoczywa tam na cmentarzu.
W małżeństwie z Florą z Amzelów miał syna Stefana (ur. 24 maja 1913).
Odznaczenia
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986[2]
Przypisy
- ↑ Księga adresowa m. Łodzi (…)Rocznik 1937-1939. Łódź 1937[?] dz. I Szematyzm m. Łodzi s. 48
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
Bibliografia
- Andrzej Kempa, Marek Szukalak, Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych tom II,, Łódź: Oficyna Bibliofilów, 2002, s. 50, ISBN 83-87522-52-X, OCLC 749597745.
- Gliński Jan Bohdan, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej, Wrocław 1997;
- Kusztelak G., Polacy na studiach lekarskich w Berlinie (1810-1918), „Archiwum Historii Medycyny" 1972, t. 35;
- Meirtchak B., Żydzi – żołnierze wojsk polskich polegli na frontach II wojny światowej, Warszawa 2001;
- Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1938 rok, opracował Stanisław Konopka, Warszawa 1938;
- „Rozwój" 1913 nr 39.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.