Monaster Miljkov

Monaster powstał najprawdopodobniej za panowania Stefana IV Lazarevicia, chociaż nie jest wykluczone, że w okresie tym doszło jedynie do odnowienia starszego klasztoru. Początkowo nosił nazwę Bukovica i był prawdopodobnie placówką filialną monasteru Manasija. Monaster został zniszczony w czasie panowania tureckiego w Serbii, chociaż nie ustalono, w którym momencie. Nie stało się to natychmiast po tureckiej inwazji, a przez pewien czas klasztor działał dzięki pomocy książąt wołoskich i mołdawskich. Ostatecznie jednak Turcy spalili i zniszczyli cały monaster i w czasie wojny austriacko-tureckiej w 1787 obiekt był już całkowicie zrujnowany. Klasztor odnowił zamożny kupiec Miljko Tomić, który następnie zamieszkał w nim i pozostał we wspólnocie (nie wiadomo jednak, czy złożył wieczyste śluby mnisze) do końca życia. Używana od tej pory nieoficjalna nazwa monasteru odnosi się do jego imienia^[3].

Odbudowany monaster został zniszczony przez Turków ponownie, jednak również tym razem, na przełomie XVIII i XIX w., został odbudowany z inicjatywy ks. Miljka Risticia, którzy złożył w monasterze śluby zakonne z imieniem zakonnym Melecjusz. Spokrewniony z Jerzym Czarnym, Melecjusz wspierał pierwsze powstanie serbskie, przez co Turcy po raz kolejny zniszczyli monaster Miljkov. Melecjusz przeżył jednak i doprowadził do restytucji wspólnoty, która już w 1818 ponownie jest opisywana w źródłach jako czynny klasztor. Po śmierci mnicha jego grób zaczął być traktowany przez miejscową ludność jak miejsce święte^[3].

Po rewolucji październikowej do monasteru zaczęli przybywać na emigrację mnisi rosyjscy. W 1925 lub 1926 dotychczasowy przełożony wspólnoty, ihumen Miron, oddał kierowanie klasztorem w ręce Teodozjusza, mnicha Monasteru Wałaamskiego. W 1926 na mocy porozumienia między Serbskim Kościołem Prawosławnym i Rosyjskim Kościołem Prawosławnym poza granicami Rosji klasztor Miljkov oficjalnie ogłoszono "monasterem rosyjsko-serbskim", do którego wprowadzono m.in. rosyjski śpiew cerkiewny. Do wspólnoty dołączyło kolejnych sześciu Rosjan, z których największą rolę w historii klasztoru odegrał hieromnich (następnie archimandryta) Ambroży (Kurganow). Dzięki jego działalności monaster Miljkov stał się jednym z najważniejszych centrów duchowych białej emigracji rosyjskiej w Jugosławii. W 1931 w monasterze przebywało siedemnastu mnichów, 10 Rosjan i 7 Serbów. Sytuacja finansowa klasztoru znacząco poprawiła się, co pozwoliło wspólnocie na rozbudowę i remonty budynków monasterskich. Monaster Miljkov stał się ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym^[3]. Do monasteru regularnie przebywali biskupi serbscy oraz rosyjscy (emigracyjni), w tym Pierwszy Hierarcha Cerkwi Zagranicznej i jej współzałożyciel metropolita Antoni^[3]. Kilkakrotnie w klasztorze wystawiana była Kursko-Korzenna Ikona Matki Bożej „Znak”, otoczony największym kultem wizerunek maryjny przechowywany przez rosyjskich emigrantów^[3].

Po śmierci archimandryty Ambrożego kierowanie klasztorem przejął ihumen Łukasz (Rodionow), który w 1936, za zgodą władz cerkiewnych, przeniósł się razem z całą wspólnotą do monasteru Tumane, podczas gdy dawne budynki monasteru Miljkov przejęli tamtejsi mnisi^[3].

Od 1952 monaster Miljkov działa jako żeński^[3]. Siedemnaście lat później uzyskał status zabytku^[3].