Monaster Trójcy Świętej w Zieleńcu
 Widok ogólny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość |
Zieleniec |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru |
męski |
| Eparchia | |
| Ihumen |
Pachomiusz (Triegułow) |
| Klauzura |
nie |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
Trójcy Świętej |
| Cerkiew |
Zwiastowania |
| Założyciel klasztoru | |
| Styl |
ruski |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
XVII w. |
| Data zamknięcia |
po 1917 |
| Data reaktywacji |
1992 |
Położenie na mapie obwodu leningradzkiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 59°47′16″N 32°46′26″E/59,787778 32,773889 | |
| Strona internetowa | |
Monaster Trójcy Świętej – prawosławny męski klasztor w Zielencu, w obwodzie leningradzkim, w jurysdykcji eparchii tichwińskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Powstanie klasztoru jest związane z działalnością świętego mnicha Martyriusza, który osiedlił się na miejscu, gdzie powstał następnie monaster i w 1570 był już ihumenem wspólnoty. W latach 1612–1613, tj. dziesięć lat po śmierci założyciela, klasztor został spalony przez Szwedów i przez kilka dziesięcioleci był całkowicie zniszczony. Klasztor reaktywowano w ostatnich dekadach XVII w. W latach 80. XVII w. z polecenia metropolity nowogrodzkiego Korneliusza, który rozpoczynał życie mnisze w monasterze w Zieleńcu, klasztor rozbudowano. Powstał wówczas główny sobór pod wezwaniem Trójcy Świętej i inne murowane budynki.
W 1765 na monaster napadli staroobrzędowcy. Okupowali oni jego obiekty przez kilka tygodni, obrabowali klasztor z cennych ikon i ksiąg, podpalili budynki i przepędzili mnichów. Wreszcie część napastników, filiponów, postanowiła popełnić samobójstwo przez samospalenie. Pozostali opuścili zdewastowany klasztor[1]. W 1771 wspólnota została zakwalifikowana do grupy monasterów III klasy i przeniesiona pod jurysdykcję eparchii petersburskiej i ładoskiej. W latach 1815–1834 i ponownie na początku XX w. klasztor był remontowany. Na początku XX w. wspólnota była właścicielem 19 277 dziesięcin ziemi, dysponowała majątkiem 130 tys. rubli i otrzymywała roczną dotację państwową w wysokości 669 rubli i 55 kopiejek.
Po rewolucji październikowej monaster zlikwidowano. Jego cerkwie jeszcze do 1932 były czynne. Następnie obiekty klasztorne przeznaczono na inne cele, w tym na dom dla inwalidów. W 1979 zaprzestano użytkowania budynków również na świeckie cele i dawne zabudowania monasterskie całkowicie porzucono. Zrujnowany kompleks zwrócono w 1992 Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu, który reaktywował wspólnotę. Jej pierwszym przełożonym został hieromnich Sergiusz (Bułatnikow)[2].
Przypisy
- ↑ E. Iwaniec: Z dziejów staroobrzędowców na ziemiach polskich. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 69.
- ↑ Сергий, епископ Клинцовский и Трубчевский (Булатников Владимир Леонидович)