Monety lenne Księstwa Pruskiego (1529–1657)

Księstwo Pruskie jako lenno polskie

Monety lenne Księstwa Pruskiego – monety bite w latach 1529–1657 przez książąt lennego Księstwa Pruskiego (Prus Książęcych), do momentu uzyskania przez księstwo pełniej niezależności od Rzeczypospolitej, w wyniku traktatów welawsko-bydgoskich.

Państwo Zakonne w Prusach zostało siłą zmuszone do podporządkowania się Koronie Królestwa Polskiego w wyniku przegranej wojny polsko-krzyżackiej 1519–1521. Pozbawiony dalszej pomocy ze strony cesarza Karola V Habsburga, Albrecht Hohenzollern zdecydował się, po czteroletnim rozejmie, na sekularyzację swojego państwa i złożenie hołdu lennego królowi polskiemu z Prus Książęcych.

Mocą zawartego traktatu krakowskiego z 8 kwietnia 1525 Albrecht zostawał księciem w Prusach i pierwszym senatorem I Rzeczypospolitej, z prawem dziedziczenia dla jego potomków w linii męskiej. Traktat dokładnie określił warunki złożenia hołdu:

(...)Winien pan margrabia Albrecht złożyć przysięgę Jego Królewskiej Mości i Królestwu Polskiemu, jako swemu przyrodzonemu i dziedzicznemu panu, oraz okazywać się na przyszłość posłusznym Jego Królewskiej Mości we wszystkim, jak z prawa należy księciu wasalnemu względem swego dziedzicznego pana. Powinien też margrabia Jerzy w imieniu własnym i swych braci dotknąć proporca chorągwi.(...)

Prusy Książęce zerwały tym samym swój związek podległości wobec papiestwa i Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Już jednak w 1573 przedstawiciel bocznej linii Hohenzollernów Jerzy Fryderyk von Ansbach, powołując się na postanowienia traktatu krakowskiego, zażądał przekazania mu kurateli nad chorym umysłowo księciem pruskim Albrechtem Fryderykiem. W latach 1578–1618 w Prusach Książęcych rządzili faktycznie regenci, a strona polska nie chciała się zgodzić na przejście tego lenna we władanie brandenburskiej linii Hohenzollernów.

W 1603 kuratelę tę przejął Joachim Fryderyk Hohenzollern, co Zygmunt III Waza potwierdził 11 maja 1605. W 1609 regencję przejął Jan Zygmunt Hohenzollern. Dopiero w 1611, wynagradzając wsparcie jakiego udzielili Hohenzollernowie Rzeczypospolitej w wojnie polsko-rosyjskiej 1609–1618, Zygmunt III zgodził się na formalne złożenie hołdu przez margrabiego brandenburskiego.

Margrabia Jerzy Wilhelm Hohenzollern złożył homagium w 1621 roku, a jego syn, Fryderyk Wilhelm w 1641 roku. Był to ostatni hołd pruski, ponieważ Prusy Książęce odpadły od Rzeczypospolitej w 1657, w wyniku podpisania traktatów welawsko-bydgoski.

System monetarny

Likwidacja państwa zakonnego w 1525 r. nie zakończyła produkcji menniczej w Prusach. Ostatnie grosze wielkiego mistrza Albrechta wybijano w mennicy w Królewcu aż do 1527 r., czekając na ostateczne decyzje dotyczące nowego systemu monetarnego, który ukształtował się przez następne kilka lat[1]:

  • 17 lipca 1526 r. została podjęta uchwała Sejmu Pruskiego o unii monetarnej z Koroną[2].
  • 16 lutego 1528 r. została przyjęta ordynacja mennicza wprowadzająca do systemu pieniężnego nominalną strukturę adekwatną dla całego okresu nowożytnego w Polsce[2].
  • 20 maja 1528 r. uchwalono reformę monetarną w Koronie[1].
  • W 1528 r. ruszyła w Toruniu produkcja mennicza dla ziem pruskich[1][3], z założeniem bicia monet przeznaczonych dla całych Prus – Królewskich i Książęcych[4]. Na monetach z Torunia – wbrew pierwotnym planom – nie umieszczono jednak znaków księcia pruskiego Albrechta, który początkowo sprzeciwiał się reformie, ale przystąpił do unii monetarnej w maju 1528 r., stając się jej najtrwalszym promotorem, gdy zapewnił sobie prawo mennicze[4].
  • W 1529 r. wydano przywilej umożliwiający otwarcie mennicy w Królewcu. W przywileju tym zdefiniowano również stopę lennych monet pruskich. Pieniądze produkowane w Królewcu otrzymały możliwość obiegu w całym kraju.
  • 7 marca 1530 r. Zygmunt I Stary wydał edykt monetarny, w którym potwierdził jedność stopy menniczej Polski i całych Prus (Królewskich i Książęcych)[5].
  • 10 maja 1530 r. przyjęto w Prusach stopę menniczą wprowadzoną w Koronie w 1526 i 1528 r[2].
  • 9 czerwca 1530 r. unieważniono w Prusach stare monety zakonne[4].
  • 19 kwietnia 1531 r. król wydał edykt wstrzymujący wybijanie denarów i szelągów, zarówno w mennicach królewskich, książęcej pruskiej, jak i miejskich, a wkrótce potem – podobny zakaz dla groszy[5].

Monety

Albrechta (1528–1563)

Lenne pruskie monety Albrechta byłe bite na stopę polską w mennicy w Królewcu, zarządzanej przez Piotra Decjusza, wedle norm wzorowanych na zakładzie toruńskim[6]. Można je podzielić na dwie grupy (okresy), bite:

  • od 1529 r. do 1548 r. – czyli do śmierci Zygmunta Starego, oraz
  • od 1550 r. do 1563 r.

Pieniądze z pierwszego okresu (pospolitsze), bito w 5-ciu gatunkach: denary, szelągi, grosze, trojaki, szóstaki. W drugim okresie bito wszystkie wymienione gatunki, ale bez szóstaków.

Wszystkie monety Albrechta wykonano bardzo starannie i są przy tym rzadkie – roczniki 1530 i 1531 rzadsze jeszcze od zygmuntowskich. Monety te są przykładem ponoszonych odpowiednio dużych nakładów finansowych i staranności w prowadzeniu mennicy królewieckiej. Monety, a szczególnie trojaki, bito z dobrego srebra. W okresie pierwszych 19 lat, tylko w trzech nie było jakichkolwiek emisji – żadna mennica z Koronie nie mogła taką ciągłością produkcji wówczas się poszczycić.

Monety lenne Albrechta były jednak gorszej jakości niż polsko-pruskie (toruńskie), co pociągnęło za sobą m.in. czasowy zakaz ich przyjmowania w Koronie[6].

W 1563 r. Albrecht zamknął zakład królewiecki[7].

Denary – wszystkie były bite według jednego wzoru: z orłem księstwa z jednej i z monogramem książęcym z drugiej strony. W pierwszym okresie nie umieszczano na nich daty. Denary z drugiego okresu znane są z lat: 1556, 1558, 1559, 1560 oraz 1563.

Szelągi – różnią się od denarów występowaniem napisu otokowego po obu stronach monety oraz większym od denarów rozmiarem. Z pierwszego okresu znane są z lat 1529–1531. Z drugiego okresu, z wyjątkiem rocznika 1555, były bite w latach 1550–1560.

Grosze – ich bicie rozpoczęło się w roku 1529, jednak egzemplarze tego rocznika są dosyć rzadkie. Zwykle w zbiorach można oglądać grosze dopiero od roku 1530, do ostatniego roku panowania króla Zygmunta Starego, tj. 1548, z wyjątkiem tylko rocznika 1536. W okresie tym popiersie książęce występuje w czterech odmianach:

  • z przyciętymi naramiennikami – tylko rocznik 1529,
  • z przyciętą brodą, w zbroi i z naramiennikami – roczniki 1530–1540,
  • z długo rozczesaną brodą, dolna warga jeszcze niezapadnięta – roczniki:: 1541, 1542 i 1543,
  • rysy twarzy podeszłe, z mocno zapadniętą wargą – roczniki od 1544.

Podobne do ostatniego popiersie, nieco bardziej wyraziste, widać na groszach z drugiego okresu, bitych w latach: 1550, 1551 i 1558. Monety te w ogólności, a szczególnie pierwsze dwa roczniki, są dosyć rzadkie.

Trojaki – rozpoczynają się w roku 1528 (nie potwierdzają tego inne źródła[8]), z drugim rysunkiem popiersia, które później ulega takim samym zmianom jak w przypadku groszy. W pierwszym okresie kończą się także w roku 1548 (według innych źródeł w 1546[8]), jednak bez roczników: 1532, 1536, 1547. Zwykle są cięższe i dlatego większe pozornie od zygmuntowskich. Jedynie trojak z roku 1530 jest wyjątkiem – w swoich wymiarach odpowiada dokładnie trojakom Prus Królewskich.

Z drugiego okresu znane są tylko trojaki z lat 1550 i 1558 – są jeszcze rzadsze od groszy z tych samych lat.

Szóstaki – bite z popiersiem w latach: 1530, 1531 (tego rocznika nie potwierdzają inne źródła)[8], 1534 i 1535. Na stronie odwrotnej bardzo są podobne do szóstaków króla Zygmunta Starego. Mają obok orła literę K – znak mennicy królewieckiej oraz inicjały Josta Decjusza, zwierzchniego nadzorcy wszystkich mennic w Prusach.

Albrechta Fryderyka (1568–1573)

Z epoki pięcioletnich rządów książęcia Albrechta Fryderyka, sprawowanych w jego imieniu przez:

znane są tylko denary z lat: 1571, 1572 i 1573 (tego rocznika nie potwierdzają inne źródła[9]). Niekiedy, jako jednosztukowa próba, wymienany jest również rocznik 1570[9].

Joachima II (1569–1570)

Margrabia brandenburski Joachim II wybił w Berlinie, w latach 1569–1570, bardzo współcześnie rzadkie, grosze pruskie z monogramem S na piersi orła, oraz legendą:

MONETA NOVA ELECTOR BRANDEN DVCIS PRVSSIAE.

Monety były bite na pamiątkę hołdu lennego złożonego przez posłów Zygmuntowi II Augustowi na sejmie lubelskim w 1569 r., po dopuszczeniu Joachima II do lenna w Prusach, jako współlennika Albrechta Fryderyka[7][9].

Jerzego Fryderyka (1586–1597)

Jerzy Fryderyk margrabia brandenburski i książę na Karnowie (Śląsk), był opiekunem niesprawnego pod względem umysłowym, Albrechta Fryderyka i rządził najpierw w Prusach w jego imieniu. Po odsunięciu Albrechta Fryderyka od rządów, Jerzy Fryderyk objął w 1578 r. administrację księstwa, jako wyznaczony przez króla kurator[10]. Wznowił on w 1586 r. działanie zakładu w Królewcu. Mennica funkcjonowała do 1597 r[10]. Po 1597 r. nastąpiła 20-letnia przerwa w działalności menniczej, po części spowodowana uchwałą sejmu warszawskiego z 1601 r[11].

W okresie 1586–1597, przypadającym na przełom panowania Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy, bito sześć gatunków monet.

Trzeciaki – emisje odbywały się w latach: 1586, 1588, 1590 (tego rocznika nie potwierdzają inne źródła[9]), 1591, 1593–1596.

Szelągi – z monogramem, pruskim orłem, otoczone napisami, znane są z lat: 1586, 1591, 1593, 1596 – monety popularne, jednak rocznikom 1586 i 1596 przypisywany jest stopień rzadkości R4[9].

Grosze – z popiersiem z jednej strony i godłem księstwa z drugiej, bite w latach: 1586, 1587, 1589, 1591 (tego rocznika nie potwierdzają inne źródła[12]), 1594–1597 – monety rzadsze.

Trojaki – znane są dwa zasadnicze typy:

  • bezpopiersiowe – z orłem książęcym z jednej strony i napisami z drugiej – tylko rocznik 1586 – bardzo rzadkie (R7[12]),
  • popiersiowe – z lat: 1588, 1589 i 1590 – moneta od trojaków Albrechta o wiele rzadsza. Niektóre źródła informują również o istnieniu bardzo rzadkich popiersiowych egzemplarzy rocznika 1586 (R8)[12].

Talary – bite tylko w 1586 r. – stopień rzadkości oceniany na R6[12].

Dukaty – wszystkie rzadkie lub bardzo rzadkie, bite w latach[12]:

Rocznik Nominał Stopień rzadkości
1586[12] dukat lenny pruski R*
1587 dukat lenny pruski R6
1588[12] dukat lenny pruski R5
1589[12] dukat lenny pruski R5
1590 dukat lenny pruski R7
1591[12] dukat lenny pruski R7
1594 dukat lenny pruski ?
1595[12] dukat lenny pruski R6
1596 dukat lenny pruski R6
1597 dukat lenny pruski R6

Jana Zygmunta (1612–1619)[11][13]

W latach 1603–1608, w trakcie rządów administratora Joachima Fryderyka, monet lennych księstwa pruskiego nie bito. Działalność menniczą wznowił dopiero administrator (w latach 1608–1618) Jan Zygmunt, piastujący w latach 1618–1619 już tytuł księcia pruskiego[11].

W latach 1612–1615 w mennicy w Drezdenku (Nowa Marchia) bito:

  • grosze (bezrocznikowe, 1612, 1613, 1614, 1615)[13],
  • talary (bezrocznikowa, 1612)[13],
  • półtoraki[11] i
  • dukaty[11].

W 1617 roku Jan Zygmunt wznowił bicie monet w Królewcu. W ostatnich latach jego panowania (1617–1619) bito:

  • półtoraki (1619)[13]
  • talary (bezrocznikowe)[13].

Jerzego Wilhelma (1619–1640)[11][14]

Książę pruski Jerzy Wilhelm dokonywał swoich emisji z mennicy królewieckiej ściśle według regulacji Rzeczypospolitej. W związku z tym monety weszły do obiegu na terenie całej unii polsko-litewskiej[11]. Niektóre monety bito jednak w mennicy w Berlinie[14].

Bito następujące nominały[14]:

  • szelągi (1623, 1624, 1625, 1626, 1627, 1628, 1629, 1630, 1633),
  • grosze (1625),
  • półtoraki (1620, 1621, 1622, 1623, 1624, 1625, 1626, 1627, 1628, 1633, 1642 – omyłkowa data),
  • orty (1621, 1622, 1623, 1624, 1625, 1626),
  • półtalary (1628, 1629, 1634, 1635, 1636, 1637, 1638),
  • talary (1620 – mennica Berlin, 1627, 1628, 1629, 1630, 1631, 1632, 1633, 1634, 1635, 1636, 1637, 1638, 1639),
  • dwutalary (1623, 1630, 1631, 1640),
  • 3 talary (1624 – mennica Berlin),
  • dukaty (1627, 1633, 1634, 1635, 1637, 1638, 1639, 1640),
  • półportugały (1627 – R*).

Fryderyka Wilhelma (1641–1657)[15]

Po złożeniu hołdu lennego w Warszawie, Fryderyk Wilhelm (tzw. wielki elektor) otworzył ponownie mennicę królewiecką[16].

Do podpisania traktatów welawsko-bydgoskich bito następujące nominały[15]:

  • szelągi (bezrocznikowe, 1653, 1654, 1655),
  • orty (1651, 1652, 1655, 1656, 1657),
  • półtalary (1642),
  • talary (bezrocznikowe, 1641, 1642, 1652),
  • dwutalary (1651, 1653),
  • dukaty (1641, 1643, 1445 – Berlin, 1648, 1649, 1650).

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Borys Paszkiewicz, Podobna jest moneta nasza do urodnej panny. Mała historia pieniądza polskiego, Warszawa: Warszawskie Centrum Numizmatyczne, 2012, s. 70, ISBN 978-83-62939-00-8.
  2. 1 2 3 Andrzej Mikołajczyk, Geneza i rozwój nowożytnej monety polskiej na tle europejskim, Kraków: Polskie Towarzystwo Archeologiczne i Numizmatyczne, Oddział w Krakowie, 1983, s. 71.
  3. ↑ Andrzej Mikołajczyk, Geneza i rozwój nowożytnej monety polskiej na tle europejskim, Kraków: Polskie Towarzystwo Archeologiczne i Numizmatyczne, Oddział w Krakowie, 1983, s. 74.
  4. 1 2 3 Borys Paszkiewicz, Podobna jest moneta nasza do urodnej panny. Mała historia pieniądza polskiego, Warszawa: Warszawskie Centrum Numizmatyczne, 2012, s. 71, ISBN 978-83-62939-00-8.
  5. 1 2 Borys Paszkiewicz, Podobna jest moneta nasza do urodnej panny. Mała historia pieniądza polskiego, Warszawa: Warszawskie Centrum Numizmatyczne, 2012, s. 72, ISBN 978-83-62939-00-8.
  6. 1 2 Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 165, ISBN 978-83-7705-068-2.
  7. 1 2 Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 172, ISBN 978-83-7705-068-2.
  8. 1 2 3 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 170, ISBN 83-85075-25-0.
  9. 1 2 3 4 5 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 171, ISBN 83-85075-25-0.
  10. 1 2 Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 178, ISBN 978-83-7705-068-2.
  11. 1 2 3 4 5 6 7 Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 188, ISBN 978-83-7705-068-2.
  12. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 172, ISBN 83-85075-25-0.
  13. 1 2 3 4 5 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 172–173, ISBN 83-85075-25-0.
  14. 1 2 3 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 173-176, ISBN 83-85075-25-0.
  15. 1 2 Edmund Kopicki, Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych, część 1 i 2, Lech Kokociński (red.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Numizmatyczne, 1995, s. 176-177, ISBN 83-85075-25-0.
  16. ↑ Adam Dylewski, Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 190,199, ISBN 978-83-7705-068-2.

Literatura

Uwaga, tekst pierwotny tego artykułu bazuje na tekście pochodzącym z początków XIX w.:

  • Kazimierz Władysław Stężynski-Bandtkie – Numismatyka Krajowa Warszawa 1839 rok.
  • Kazimierz Stronczyński – Dawne monety polskie – Piotrków 1885 r.

Język XIX w. próbowano dostosować do XXI-wiecznych standardów. Informacje błędne z punktu stanu wiedzy XXI wieku, zostały usunięte. Uzupełnienia brakujących informacji dokonano na podstawie prac:

  • Dylewski A.:Historia pieniądza na ziemiach polskich,Warszawa, 2011
  • Kopicki E.:Ilustrowany skorowidz pieniędzy polskich i z Polską związanych.Warszawa,1995
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.