Monotoma angusticollis
| Monotoma angusticollis | |||
| (Gyllenhaal, 1827) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Monotoma | ||
| Podrodzaj |
Monotoma (Gyrocecis) | ||
| Gatunek |
Monotoma (Gyrocecis) angusticollis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Monotoma angusticollis – gatunek chrząszcza z rodziny obumierkowatych.
Gatunek ten został opisany w 1827 roku przez Leonarda Gyllenhaala jako Cerylon angusticollis[1].
Chrząszcz o ciele długości od 2 do 3 mm, ubarwionym ciemnobrunatnie z czerwonobrunatnymi czułkami i odnóżami. Długa, acz krótsza niż u M. conicicollis głowa ma czoło zaopatrzone w ząbki na bokach, a skronie prawie równoległe i wyraźnie dłuższe od małych, kulistych oczu. Przednie kąty wydłużonego i słabo zwężonego przedplecza są wyraźnie wystające i zaopatrzone w ząbki, a jego boki zbieżne ku przodowi. Wierzch przedplecza odznacza się parą owalnych zagłębień. Pokrywy są co najwyżej dwukrotnie dłuższe niż w części nasadowej szerokie, a największą szerokość osiągają w pobliżu środka długości[2].
Gatunek myrmekofilny, spotykany w mrowiskach mrówki łąkowej i mrówki rudnicy. Często współwystępuje tam z pokrewnym M. conicicollis[2][3].
Owad palearktyczny o rozsiedleniu eurosyberyjskim[3]. W Europie stwierdzony został we Francji, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii, Austrii, Włoszech, Danii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Łotwie, Litwie, Polsce, Czechach, Słowacji, Białorusi, Ukrainie, Rosji i Słowenii[1]. W Polsce jest gatunkiem rzadko spotykanym[3].
Przypisy
- 1 2 Monotoma (Gyrocecis) angusticollis. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2019-02-04].
- 1 2 Stanisław Ślipiński: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 63. Monotomidae. Warszawa, Wrocław: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1981.
- 1 2 3 B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 14. Chrząszcze – Coleoptera. Cucujoidea, część 3.. Warszawa: 1987.