Musica ficta
„Le dur travail” (1544)Musica ficta, musica falsa – terminy używane przez teoretyków muzyki z końca średniowiecza i renesansu[1] dla określenia muzyki (opartej wówczas na heksachordzie), w której występowała chromatyka[2][3][4]. Dźwięki chromatyczne nazywano toni ficti lub toni falsi (dźwięki sztuczne, fałszywe)[3]. Współcześnie termin musica ficta bywa stosowany na określenie alteracji, które są wtrącone do wykonania, a nie ma ich w partyturze[1].
Przypisy
- 1 2 Bent i Silbiger 2001 ↓, lead.
- ↑ Chodkowski 2006 ↓, s. 583.
- 1 2 Ekiert 2006 ↓, s. 83.
- ↑ Śledziński 1981 ↓, s. 657.
Bibliografia
- Margaret Bent, Alexander Silbiger, Musica ficta, [w:] Grove Music Online, Oxford University Press, 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.19406 [dostęp 2024-12-22] (ang.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Mała encyklopedia muzyki. Stefan Śledziński (red.). Warszawa: PWN, 1981. ISBN 83-01-00958-6.