Muzeum Narodowe Palau
 Budynek muzeum w 2011 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data założenia |
1955 |
| Dyrektor |
Olympia Esel Morei[1] |
| Kustosz |
Marciana Telmetang[1] |
Położenie na mapie Palau  | |
Położenie na mapie Oceanii  | |
 7°20′11,7″N 134°28′34,6″E/7,336583 134,476278 | |
| Strona internetowa | |
Muzeum Narodowe Palau (ang. Belau National Museum, BNM[2], jap. ベラウ国立博物館 – trb. Berau Kokuritsu Hakubutsukan) – muzeum narodowe założone w 1955 roku, znajdujące się w Kororze, byłej stolicy Palau i największym mieście tego kraju.
Historia
.jpg)
Muzeum zostało założone w 1955 roku i jest najstarszym na obszarze wysp Mikronezji[2][3]. Początkowo jego siedzibą był niewielki budynek z czasów przynależności Palau do Japonii, znajdujący się niedaleko lokalnego posterunku policji, następnie instytucja zajmowała piętro dawnego japońskiego biura meteorologicznego opuszczonego po Wojnie na Pacyfiku[4]. Przy budynku wzniesiono tradycyjny palauski bai, czyli wykonane z drewna miejsce spotkań przeznaczone dla mężczyzn. Obiekt spłonął w pożarze w 1979 roku, jednak odbudowano go na początku lat 90. XX wieku z zastosowaniem tradycyjnych technik i materiałów[3].
W 2005 roku oddano do użytku nową siedzibę muzeum[2], wybudowaną przy wsparciu finansowym rządu Republiki Chińskiej (Tajwanu)[4].
Wieloletnią dyrektorką instytucji (w latach 1979–2009) była Faustina Rehuher-Marugg, znawczyni historii i kultury Palau. W 2009 roku prezydent Johnson Toribiong powołał ją na stanowisko ministra ds. społeczności i spraw kulturalnych, a nowym dyrektorem muzeum 1 czerwca tego samego roku została Olympia Esel Morei[5][1].
W 2017 roku Muzeum Narodowe Palau podpisało memorandum o porozumieniu z Muzeum Narodowym w Pradze w sprawie współpracy głównie w dziedzinie nauk przyrodniczych[6].
Zbiory
Muzeum Narodowe Palau jest instytucją naukowo-badawczą, edukacyjną i dokumentacyjną, zajmującą się także zarządzaniem oraz ochroną i promocją dziedzictwa kulturowego oraz przyrodniczego Palau i pozostałych wysp zaliczanych do Mikronezji[7][2].
W zbiorach instytucji znajduje się ponad 4,5 tys. przedmiotów związanych z historią, etnografią, sztuką oraz historią naturalną, z których większość pochodzi z Palau i Mikronezji, a także z innych wysp Oceanii. Należą do nich m.in. tradycyjna broń czy narzędzia, a także pamiątki z czasów kolonizacji hiszpańskiej i niemieckiej, czasów japońskiej okupacji oraz z okresu II wojny światowej oraz czasów administracji amerykańskiej[7][8].
Cennymi artefaktami są koraliki i muszelki zwane udoud funkcjonujące niegdyś na wyspach jako środek płatniczy[3][7]. Oprócz tego na ekspozycji znajdują się dwa pełnowymiarowe modele palauskich kajaków – kaeb (szybki kajak umożliwiający przemieszczanie się na duże odległości) oraz kabekel (duży kajak wojenny bez żagla, mogący pomieścić nawet 32 wioślarzy)[8]. Kolekcja dzieł sztuki w Muzeum Narodowym Palau obejmuje prace artystów z kraju i zagranicy przedstawiające portrety, krajobrazy oraz sceny z życia codziennego Palauańczyków[7].
W działającej w ramach muzeum sekcji historii naturalnej skatalogowane są okazy palauskich roślin i zwierząt, zwłaszcza gatunków mających znaczenie kulturowe[7]. Przy BNM funkcjonuje też biblioteka, w której zgromadzono ponad 5 tys. różnego rodzaju tomów książek oraz liczne mapy, czasopisma, plakaty, dokumenty archiwalne oraz notatki, artykuły i prace naukowe. Wśród rzadkich książek w zbiorach Muzeum Narodowego Palau wymienia się dzieła niemieckiego antropologa Augustina Krämera, który na przełomie XIX i XX wieku zajmował się badaniami i dokumentacją życia i kultury ówczesnych Palauańczyków, a także egzemplarz wydanego po raz pierwszy w 1788 roku dzieła Account of the Pelew Islands autorstwa George’a Keate’a[3][7].
Muzeum posiada też zdigitalizowane archiwum multimedialne. Instytucja prowadzi badania etnobotaniczne oraz obserwacje cennej mikronezyjskiej awifauny[7]. W obiekcie znajduje się sklep z pamiątkami i restauracja[9].
W przylegającym do muzeum ogrodzie znajduje się tradycyjny bai oraz pomnik pierwszego prezydenta Palau, Haruo Remeliika[3].
Przypisy
- 1 2 3 Staff [online], Belau National Museum, 15 marca 2024 [dostęp 2024-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
- 1 2 3 4 About Us [online], Belau National Museum, 15 marca 2024 [dostęp 2024-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
- 1 2 3 4 5 Mike Hollywood: Papa Mike’s Palau Islands Handbook. iUniverse, 2006, s. 42–43. ISBN 978-0-595-37607-0. (ang.).
- 1 2 Shingo Iitaka, Positionality of East Asian Anthropologists in Pacific Studies, „Japanese Review of Cultural Anthropology”, 20 (2), 2019, s. 227–235, DOI: 10.14890/jrca.20.2_227 [dostęp 2024-09-26].
- ↑ News [online], Belau National Museum, 15 marca 2024 [dostęp 2024-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
- ↑ National Museum and Belau National Museum signed the memorandum of understanding [online], Národní Muzeum [dostęp 2024-09-26] (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 7 Collections [online], Belau National Museum, 15 marca 2024 [dostęp 2024-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
- 1 2 Exhibits [online], Belau National Museum, 15 marca 2024 [dostęp 2024-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2024-03-15] (ang.).
- ↑ About the Belau National Museum [online], belaunationalmuseum.net, 12 kwietnia 2015 [dostęp 2024-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-12] (ang.).