Myrosław Skoryk

Myrosław Skoryk
Ilustracja
Myrosław Skoryk (2015)
Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1938
Lwów

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 2020
Kijów

Zawód, zajęcie

kompozytor

Odznaczenia
Ludowy Artysta Ukrainy
Bohater Ukrainy „Orderu Państwa” Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina)

Myrosław Mychajłowycz Skoryk (ukr. Миросла́в Миха́йлович Ско́рик; ur. 13 lipca 1938 we Lwowie, zm. 1 czerwca 2020 w Kijowie[1]) – ukraiński kompozytor i muzykolog.

Życiorys

Skoryk pochodził z rodziny inteligenckiej. Był wnukiem Wołodymyra Ochrymowycza i wnukiem siostry Sołomii Kruszelnyćkiej. Jego ojciec Mychajło był historykiem i etnografem, pracował w lwowskim oddziale Akademii Nauk Ukraińskiej SRR. Rodzice uprawiali muzykę amatorsko – ojciec grał na skrzypcach, matka śpiewała[2][3]. W latach 1947–1953 przebywał z rodzicami na zesłaniu w Anżero-Sudżensku w obwodzie kemerowskim ZSRR[4].

W latach 1955–1960 studiował w lwowskim konserwatorium. Jego profesorami byli m.in. Stanisław Ludkewycz, Roman Simowycz i Adam Sołtys. Uzyskał dyplom na podstawie kantaty „Wesna” do słów Iwana Franki. W 1964 zakończył studia podyplomowe w konserwatorium moskiewskim obroną doktoratu o muzyce Siergieja Prokofjewa. Na tej uczelni pogłębiał wiedzę w klasie prowadzonej przez Dmitrija Kabalewskogo[5]. W okresie nauki w konserwatorium występował w orkiestrze studenckiej i pisał piosenki dla założonego przez siebie zespołu wokalno-instrumentalnego „Weseli skrypky”[6].

Od 1963 do 1966 wykładał kompozycję na konserwatorium we Lwowie, następnie do końca lat 80. XX w. – na konserwatorium w Kijowie. Wśród jego uczniów byli wówczas Jewhen Stankowycz, Iwan Karabyć i Anna Hawryłeć[4]. W 1999 został kierownikiem katedry historii muzyki ukraińskiej w Ukraińskiej Narodowej Akademii Muzycznej. W tym czasie powrócił do wykładów na konserwatorium we Lwowie[4].

W 1989 przewodniczył jury festiwalu muzycznego Czerwona Ruta. W 2002 został kierownikiem artystycznym festiwalu „Kyiv Muzik Fest”. W latach 2006–2010 był współprzewodniczącym Związku Kompozytorów Ukrainy. Od kwietnia 2011 do 2016 pełnił funkcję kierownika artystycznego Opery Kijowskiej[5].

Jest pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie (pole nr 13)[7][3].

Posiadał tytuły honorowe Bohatera Ukrainy (nadany w 2008) [5], Ludowego Artysty Ukraińskiej SRR (1988) i Zasłużonego Działacza Sztuk USRR (1969). Był kawalerem ukraińskiego Orderu „Za zasługi” I, II i III klasy oraz sowieckiego Orderu „Znak Honoru”. W 1987 otrzymał państwową nagrodę im. Tarasa Szewczenki, a w 1968 – nagrodę Komsomołu Ukraińskiej SRR im. Mykoły Ostrowśkoho[8].

Skoryk komponował muzykę w wielu stylach: neofolklorystycznym, neoklasycystycznym, neoromantycznym, eklektycznym i postmodernistycznym. Inspirował się m.in. ukraińską muzyką ludową (szczególnie z regionu karpackiego), lwowskim folklorem miejskim i jazzem[9][10].

Od 2020 jest patronem Lwowskiej Filharmonii Narodowej, która od 2021 co dwa lata organizuje konkurs dla młodych ukraińskich kompozytorów imienia Skoryka[11]. Jego imię nosi także od 2021 państwowa nagroda Ukrainy za zasługi dla muzyki[12]. W jednej z auli Ukraińskiej Narodowej Akademii Muzycznej znajduje się poświęcona mu tablica pamiątkowa[13].

Wybrane dzieła

(na podstawie źródeł[14][15])

  • 1960: poemat symfoniczny Wals
  • 1960: kantata Wesna na chór i orkiestrę
  • 1961: suita na orkiestrę kameralną
  • 1963: poemat symfoniczny Sylnisze smerti
  • 1964: kantata Ludyna na chór i orkiestrę
  • 1965: suita na orkiestrę symfoniczną Huculski tryptyk
  • 1967: balet Kameniary na podstawie twórczości Iwana Franki
  • 1969: komedia muzyczna 0:0 na naszu koryst
  • 1972: koncert „Karpacki” na orkiestrę symfoniczną
  • 1993: poemat symfoniczny 1933
  • 1994: poemat symfoniczny Spohad pro Batkiwszczynu
  • 2001: opera Mojsej na podstawie twórczości Iwana Franki
  • 2003: poemat-kantata Hamalija do słów Tarasa Szewczenki
  • 2006: balet Powernennia Butterfly na motywach biografii Sołomii Kruszelnyćkiej[16]

Napisał także m.in. trzy koncerty na fortepian z orkiestrą, 9 koncertów na skrzypce z orkiestrą, pieśni do słów Tarasa Szewczenki, utwory muzyki religijnej[17].

Wybrana muzyka filmowa

(na podstawie źródeł[18])

  • 1964: Cienie zapomnianych przodków
  • 1964: Jak Kozacy kulisz gotowali (pierwszy z serii filmów animowanych o Kozakach)
  • 1974: Gusi-lebiedi letiat
  • 1977: Jak kotek z pieskiem umyli podłogę
  • 1981: Wysokyj perewał
  • 1991: Nam dzwony ne hrały, koły my wmyrały
  • 2007: Łys Mykyta (pierwszy serial animowany w niepodległej Ukrainie)
  • 2019: Taras. Powernennija

Przypisy

  1. ↑ Помер Мирослав Скорик. zaxid.net, 2020-06-01. [dostęp 2020-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-19)]. (ukr.).
  2. ↑ Oksana Wołoch. М. Скорик – мойсей української музики. „Молодь і ринок”. 8 (79), s. 133–136, 2011. Drohobycz: Państwowy Uniwersytet Pedagogiczny im. Iwana Franki w Drohobyczu. ISSN 2617-0825.
  3. 1 2 Мирослав Скорик.
  4. 1 2 3 Скорик, Мирослав Михайловичя.
  5. 1 2 3 МИРОСЛАВ СКОРИК – Біографія.
  6. ↑ Веселі скрипки.
  7. ↑ На Личаківському цвинтарі у Львові поховали композитора Мирослава Скорика.
  8. ↑ Скорик Мирослав Михайлович.
  9. ↑ Мирослав Скорик: людина і митець.
  10. ↑ O. Hołynśka, Мирослав Скорик у стилі JAZZ.
  11. ↑ Всеукраїнський композиторський конкурс імені Мирослава Скорика.
  12. ↑ Уряд схвалив законопроєкт про заснування державної премії імені Мирослава Скорика.
  13. ↑ У Києві відкрили меморіальну дошку на честь Мирослава Скорика.
  14. ↑ Skoryk, Myroslav, w: Internetowa Encyklopedia Ukrainy
  15. ↑ Skoryk Myroslav, w: Encyclopedia of the famous Ukrainian musicians
  16. ↑ До Львова повернулася мадам Баттерфляй.
  17. ↑ Мирослав Скорик: «Літургія».
  18. ↑ Miroslav Skorik w bazie IMDb (ang.)

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.