Nagranie terenowe

Nagranie terenowe (ang. Field recording) – termin używany do formuły zbierania i nagrywania dźwięków poza studiem nagraniowym. Dotyczy on nagrań odgłosów natury (śpiew ptaków, deszcz, odgłosy morza) ale też zbioru dźwięków wytwarzanych przez cywilizację człowieka (ruch uliczny, bazary, restauracje, fabryki) czy odgłosy z życia społeczności (praca, uroczystości rodzinne, narodziny)[1].

Osoba, w trakcie realizacji nagrania za pomocą specjalistycznego sprzętu.

Nagrania terenowe są szczególnie użytecznym narzędziem w ekologii muzyki[2] oraz antropologii dźwięku, używane choćby jako materiał badawczy społecznego i kulturowego znaczenia przestrzeni akustycznych[3].

Znanymi autorami nagrań terenowych są między innymi Izabela Dłużyk czy Chris Watson[2].

Historia

Ludwig Koch w latach 40. XX w wykorzystywał fonograf do nagrywania odgłosów ptaków. Wydawał tzw. książki dźwiękowe, w których ilustracje ptaków wzbogacone były ścieżką dźwiękową na płytach gramofonowych[4].

Alan Lomax w latach 1930-1960 przeprowadzał nagrania dźwiękowe w terenie – na ulicach, przy nadbrzeżach portów – rejestrując odgłosy pracy pucybuta, pracowników portowych.

W latach 60. Murray Schafer stworzył termin pejzaż dźwiękowy dla zbioru wszystkich naturalnych i nienaturalnych dźwięków pojawiających się w miejscu, gdzie powstaje nagranie terenowe[5].

Moda na nagrania terenowe poszerzyła ich tematykę o nagrywanie odgłosów pociągów, skrzypienia metalowych konstrukcji mostów, zgrzyt piły tartacznej, odgłos silników samolotu[6].

Wykorzystanie

W erze kina dźwiękowego nagrania dźwięków natury w terenie zaczęły być wykorzystywane podczas pracy nad ścieżką dźwiękową do filmów i programów radiowych. Stanowiły także dokumentację do różnych prac badawczych – etnomuzykologicznych, ornitologicznych i innych. W latach 70. XX wieku popularne stały się nagrania fonograficzne, naturalne oraz przetworzone elektronicznie. Rozwój tej dziedziny związany był m.in. z rozwojem technicznym przenośnych urządzeń do nagrywania dźwięku. Na płytach długogrających, kasetach oraz CD ukazały się nagrania terenowe w serii Environments stworzone przez Irva Teibela w latach 1969-1979[7].

Przypisy

  1. ↑ Field recording. Discogs.com. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).
  2. 1 2 Co w trawie piszczy? Nagrania terenowe a ekologia dźwiękowa [online], Audionomia, 15 czerwca 2022 [dostęp 2024-12-21] (pol.).
  3. ↑ Agata Stanisz, Audio-antropologia: praktykowanie dyscypliny poprzez dźwięk, „Prace Etnograficzne”, 2014 (Tom 42, Numer 4), 2015, s. 308, DOI: 10.4467/22999558.pe.14.020.3549 [dostęp 2024-12-21] (pol.).
  4. ↑ Paweł Pruski: Z mikrofonem w świat – field recording. Estrada i Studio, 25.04.2018. [dostęp 2019-06-16]. (pol.).
  5. ↑ Zofia Rojek: Muzyka natury, czyli field recording. Jak nagrywanie pociągów staje się prawdziwą sztuką. Na temat, 25 lutego 2014. [dostęp 2019-06-16]. (pol.).
  6. ↑ Skrzypy Zgrzyty Zgryzy. Tak się robi field recording [online], wyborcza.pl [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  7. ↑ Irv Teibel Archive. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.