Neville Chamberlain (oficer)

Urodził się w rodzinie wojskowych w Slough w hrabstwie Berkshire, jako syn Charlesa Francisa Falcona Chamberlaina i jego żony Marianne Ormsby Drury. Był również bratankiem marszałka Neville’a Bowlesa Chamberlaina. Kształcił się w Brentwood School i Royal Military College w Sandhurst^[1][2].

9 sierpnia 1873 wstąpił jako podporucznik do 11. Pułku Piechoty stacjonującego w Subathu w Indiach^[3][2], a w sierpniu 1874 awansował na porucznika^[4]. W 1878, podczas drugiej wojny brytyjsko-afgańskiej, dołączył do sztabu marszałka polowego sir Fredericka Robertsa, naczelnego dowódcy armii brytyjskiej w Afganistanie. Chamberlain został lekko ranny w bitwie pod Kandaharem^[4][5][3]. Służył z Robertsem w Utakamand w latach 1881–1885^[6][4]. Awansował na kapitana 9 sierpnia 1885^[7], na majora 7 listopada 1885^[8][2].

W 1890 został sekretarzem wojskowym rządu Kaszmiru^[3]. 6 stycznia 1894 otrzymał brevet pułkownika^[9]. Oficjalny awans na pułkownika miał miejsce 6 lutego 1899 kiedy został członkiem sztabu w Delhi^[10].

Po wybuchu drugiej wojny burskiej lord Roberts został mianowany naczelnym dowódcą sił brytyjskich w Afryce Południowej. W grudniu 1899 Chamberlain ponownie dołączył do Robertsa w Afryce Południowej jako „pierwszy adiutant i sekretarz prywatny”^[3][11][1] i w raportach wojennych z 1900 Roberts bardzo go chwalił^[12][2].

W 1900 został odznaczony Orderem Łaźni. W tym samym roku został mianowany inspektorem generalnym Royal Irish Constabulary (RIC), uzbrojonej policji obejmującej całą Irlandię z wyjątkiem Dublina^[13][2]. Podlegała ona bezpośrednio administracji brytyjskiej w Irlandii, mającej siedzibę w Zamku Dublińskim. Odpowiadała za gromadzenie informacji wywiadowczych i utrzymywanie porządku, uważano ją za „oczy i uszy” rządu^[14]. Formalnie zrezygnował ze służby w armii brytyjskiej 1 listopada 1901^[15].

W sierpniu 1903 został mianowany Kawalerem Komandorem Orderu Łaźni (KCB)^[16], w 1911 Kawalerem Komandorem Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (KCVO)^[13][2] a w kwietniu 1914 Kawalerem Łaski w Czcigodnym Zakonie Świętego Jana^[17]. W 1915 otrzymał Medal Króla dla Policji^[18]. Lata spędzone przez Chamberlaina w RIC zbiegły się z rozwojem szeregu organizacji politycznych, kulturalnych i sportowych, których wspólnym celem było oddzielenie Irlandii od Wielkiej Brytanii. Organizacje te często określano mianem Sinn Féin, co doprowadziło do powstania organizacji Irlandzkich Ochotników w 1913^[19].

W raportach dla Głównego Sekretarza Irlandii Augustine’a Birrella i Podsekretarza Sir Matthew Nathana Chamberlain ostrzegał, że Ochotnicy przygotowują się do zorganizowania powstania i proklamowania niepodległości Irlandii^[20]. Jednakże w kwietniu 1916, gdy Nathan pokazał mu list od dowódcy armii z południa Irlandii, w którym informował on o spodziewanym lądowaniu broni na południowo-zachodnim wybrzeżu i planowanym na Wielkanoc powstaniu, obaj „wątpili, czy plotka ta ma jakiekolwiek podstawy”^[21]. Powstanie wielkanocne rozpoczęło się w Poniedziałek Wielkanocny, 24 kwietnia 1916 i trwało sześć dni, kończąc się dopiero, gdy większa część ulicy Sackville (obecnie O’Connell Street) została zniszczona przez ogień artyleryjski. Chociaż Królewska Komisja ds. Rebelii z 1916 (komisja Hardinge’a) oczyściła RIC z wszelkiej odpowiedzialności za powstanie^[22], Chamberlain zrezygnował ze stanowiska w lipcu 1916 w związku z krytyką nieudolnego wykorzystania informacji wywiadowczych^[13][2].