Niżnicowate

Należą tu małe muchówki o smukłej budowie i stosunkowo wąskich skrzydłach^[2]. Mają barwę od żółtej po ciemnobrązową lub czarnobrunatną. U większości gatunków przynajmniej wierzchołki skrzydeł są przydymione, a często występują na nich jasnej lub ciemnej barwy plamki^[2][3][4].

Szerokie czoło tych muchówek wyposażone jest tylko w jedną, górną parę szczecinek orbitalnych, skierowanych ku tyłowi^[2][4]. Ponadto na chetotaksję głowy składają się długie szczecinki przyoczkowe, zewnętrzne i wewnętrzne szczecinki ciemieniowe, szczecinki perystomalne, a rzadko też szczecinki brwiowe i szczecinki zaciemieniowe. Brak właściwych wibrysów, ale u części gatunków może z nimi zostać pomylona wysunięta ku przodowi pierwsza szczecinka perystomalna. Czułki charakteryzuje trzeci człon położony pod kątem względem drugiego^[4].

Tułów ma 3–4 pary szczecinek śródplecowych, 1 barkowych, 1 przedszwowych, 2 przedskrzydłowych, 2 nadskrzydłowych, 1 międzyskrzydłowych, 1 sternopleuralnych, 1 mezopleuralnych i 4 tarczkowe brzeżne^[4]. Użyłkowanie skrzydła cechuje słabo rozwinięta i niedochodząca do żyłki kostalnej żyłka subkostalna oraz obecność na żyłce kostalnej przerwy lub przewężenia przed punktem, w którym dochodzi do niej krótka pierwsza żyłka radialna^[2][4].

Odwłok jest nieco grzbietobrzusznie spłaszczony, u samic wyposażony w krótkie, wciągalne pokładełko, a u samców w skomplikowany aparat kopulacyjny i chwytne przysadki odwłokowe o formie charakterystycznej dla gatunku^[4].

Larwy mają wydłużone, cylindryczne ciało o długości do 8 mm, gładkim oskórku i białej barwie. Głowa zaopatrzona jest w czułki, głaszczki szczękowe i sztylety gębowe, a siateczkowaty rejon otworu gębowego tworzy maskę twarzową. Od podobnych i zamieszkujących te same siedliska larw niezmiarkowatych wyróżniają się przednimi przetchlinkami zbudowanymi z pnia głównego i jego odgałęzień^[4].