Nicky Wire

Urodził się w Llanbadoc, Monmouthshire^[2] w Walii. Jest młodszym bratem poety i autora sztuk, Patricka Jonesa^[1]. Chodził do Oakdale Comprehensive School, gdzie poznał Jamesa Deana Bradfielda, Seana Moore'a i Richey'ego Edwardsa. Wire grał w szkolnej piłce nożnej i w wieku 14 lat był kapitanem walijskiej narodowej drużyny szkolnej. Chociaż zaoferowano mu próbę w klubach piłkarskich Tottenham Hotspur i Arsenal, problemy z plecami i kolanami położyły kres jego karierze piłkarskiej. Wire zdał maturę z nauk politycznych i prawa. Później uczęszczał na Uniwersytet w Portsmouth, ale po kilku miesiącach przeniósł się na Uniwersytet w Swansea, rozpoczynając studia rok po Edwardsie. Ukończył studia z wyróżnieniem z nauk politycznych, co skłoniło go do stwierdzenia, że mógł kontynuować karierę w służbie dyplomatycznej lub w Foreign and Commonwealth Office.

W pierwszym składzie Manic Street Preachers był gitarzystą rytmicznym. Po odejściu oryginalnego basisty, Milesa Woodwarda^[3], przeszedł na gitarę basową. Współtworzył teksty piosenek zespołu z Richey'em Edwardsem w latach 1989-1995. Od czasu tajemniczego zaginięcia Edwardsa, Wire sam pisze wszystkie teksty^[4]. Niektóre teksty piosenek Edwardsa zostały wykorzystane na albumie Everything Must Go z 1996 roku, dzięki czemu album This Is My Truth Tell Me Yours z 1998 roku stał się pierwszym albumem, którego teksty napisał sam Wire. Wire pozostaje głównym tekściarzem Manic Street Preachers, chociaż wokalista James Dean Bradfield napisał kilka piosenek, a album Journal for Plague Lovers z 2009 roku zawiera teksty Edwardsa pośmiertnie wykorzystane przez resztę zespołu. Wire gra na basach Gibson Thunderbird, Rickenbacker, Fender Jazz i ostatnio Italia Maranello, z których jeden to model wykonany na zamówienie na potrzeby sesji akustycznych zespołu w 2007 roku.

Nicky wybrał pseudonim Wire ze względu na swoją chudą, „żylastą” (ang. wiry) sylwetkę (ma 191 cm wzrostu). Często zakłada sukienki lub spódnice na koncerty swojego zespołu^[5], ale w ostatnich latach ograniczył swoją ekstrawagancję. Przebieranie się Wire'a sięga czasów nastoletnich, kiedy to chodził do lokalnych pubów w Blackwood w sukience; jednak chętnie podkreślał, że nie jest osobą transpłciową. Swoje zainteresowanie glamourem i damskimi ubraniami częściowo przypisuje bardzo bliskiej relacji z matką.

Wire jest znany ze swojej szczerej postawy i wywoływania kontrowersji w prasie. Podczas koncertu w 1992 roku powiedział: „W tym sezonie dobrej woli módlmy się, aby Michaela Stipe'a wkrótce spotkało to samo, co Freddiego Mercury'ego”^[6]. Jednak od tego czasu wyraził skruchę z powodu tej uwagi; stwierdzając, że została ona błędnie zinterpretowana i „nie zabrzmiała tak, jak [on] chciał”. Wire stwierdził, że jego zespół „czerpie inspirację z Queen”^[7], zespołu Mercury’ego, a także jest znanym fanem wcześniejszych albumów R.E.M.

W listopadzie 2007 roku został mianowany przewodniczącym rady doradczej nowej komercyjnej stacji radiowej Xfm South Wales.

W Boże Narodzenie 2005 roku, Manic Street Preachers opublikowali solowy utwór Wire'a zatytułowany „I Killed the Zeitgeist”, który przez jeden dzień można było pobrać za darmo^[8]. Na początku maja miała miejsce premiera pierwszego singla z debiutanckiego solowego albumu Wire'a zatytułowanego „Break My Heart Slowly” w BBC Radio 6 Music z udziałem Philla Jupitusa.

Wire zagrał kameralny solowy koncert na Hay Festival 5 czerwca 2006 r.^[9] Lista utworów składała się z materiału z jego nadchodzącego albumu. Znalazło się na niej również krótkie akustyczne wykonanie „Condemned to Rock 'N' Roll” z debiutanckiego albumu Manic Street Preachers, Generation Terrorists. Rozmawiając z NME.COM przed koncertem, Wire potwierdził, że obecnie pracuje nad solowym albumem i napisał już 25 piosenek. Następnego dnia Wire udostępnił darmowy utwór „Daydreamer Eyes” na swojej nowej stronie internetowej. 17 lipca wydał singiel „The Shining Path” jako ekskluzywny plik do pobrania wyłącznie w iTunes. Jego solowy album zatytułowany I Killed the Zeitgeist został wydany 25 września, a singiel „Break My Heart Slowly” ukazał się 18 września.

W wywiadzie dla NME w marcu 2020 r., w którym potwierdzono również pracę nad albumem Manic Street Preachers z 2021 r. oraz solowym albumem kolegi z zespołu Jamesa Deana Bradfielda, Wire ogłosił, że pracuje nad większą ilością solowych treści, żartując, że nie będzie musiał wkładać wiele pracy, aby sprostać wymaganiom fanów^[10]. Bradfield później ponownie to potwierdził, porównując ich jednoczesną solową pracę do tego, co robili w 2006 r.^[11]

• I Killed the Zeitgeist (2006)
• Intimism (2023)

• "I Killed the Zeitgeist" (2005)
• "Daydreamer Eyes" (2006)
• "The Shining Path" (2006)
• "Break My Heart Slowly" (2006)
• "Contact Sheets" (2023)
• "Keeper of the Flame" (2023)