Nieciecz (sielsowiet Dubrowna)
.jpg) Wieś w 2021 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 154 |
| Kod pocztowy |
231309 |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939 r. _location_map.png) | |
 53°53′59″N 25°24′43″E/53,899722 25,411944 | |
Nieciecz[2] (biał. Няцеч, Niaciecz; ros. Нетечь, Nietiecz) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie lidzkim, w sielsowiecie Dubrowna.
Historia
W XIX i w początkach XX w. wieś i okolica szlachecka położone w Rosji, w guberni wileńskiej, w powiecie lidzkim, w gminie Lida.
W dwudziestoleciu międzywojennym kolonia i folwark leżące w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie lidzkim, w gminie Lida[3]. W 1921 kolonia liczyła 277 mieszkańców, zamieszkałych w 48 budynkach, w tym 273 Polaków i 4 Białorusinów. 259 mieszkańców było wyznania rzymskokatolickiego i 18 prawosławnego. Folwark zaś liczył 20 mieszkańców, zamieszkałych w 2 budynkach, w tym 19 Polaków i 1 Białorusina. 17 mieszkańców było wyznania rzymskokatolickiego i 3 prawosławnego[3].
Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. W 1959 w części wsi położonej nad rzeką Niecieczą wybudowano osiedle robotnicze dla pracowników zakładu przetwórstwa torfu, któremu nadano nazwę Pierszamajski[4].
Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Przypisy
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
- 1 2 Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Województwo Nowogródzkie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923.
- ↑ Pierwomajski-Nieciecz. Słowo Życia. [dostęp 2023-01-02]. (pol. • biał.).
Bibliografia
- Nieciecz (1, 2), pow. lidzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 50.
- Mapa WIG Iwje. [dostęp 2023-01-01]. (pol.).
