Nikiel (Rosja)
 Osada Nikiel | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Populacja (2023) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
81554 | ||
| Kod pocztowy |
184421 | ||
Położenie na mapie obwodu murmańskiego  | |||
Położenie na mapie Rosji  | |||
 69°24′30″N 30°12′40″E/69,408333 30,211111 | |||
| Strona internetowa | |||
Nikiel (ros. Никель) – osiedle typu miejskiego w północno-zachodniej Rosji, w obwodzie murmańskim, na półwyspie Kolskim, 7 kilometrów od granicy z Norwegią, na wschodnim brzegu jeziora Kuetsjarwi, siedziba administracyjna rejonu peczengijskiego. W 2005 roku liczyło około 15,9 tys. mieszkańców, wcześniej liczba mieszkańców sięgała tu 22 tysięcy (1989). W 2023 roku populacja wynosiła 9519 osób[1].
Historia
Miasto zostało założone w 1934 roku, ze względu na duże pokłady niklu w tym rejonie[2]. Miasto zostało opanowane przez Armię Czerwoną 22 października 1944 roku, a 21 lipca 1945 roku ustanowiony został administracyjny rejon peczengijski w obwodzie murmańskim ze stolicą w Niklu. Miesiąc wcześniej, 22 czerwca utworzony został koncern metalurgiczny „Pieczenganikiel”. W 1948 roku otwarto tu pierwszą szkołę, a w listopadzie 1956 roku dotarł tu pierwszy pociąg. W tym samym roku w sąsiedztwie osady Nikiel rozpoczęto budowę osady Zapolarnyj, która w 1963 roku uzyskała prawa miejskie.
Przemysł
Ośrodek wydobycia rudy niklu i przetwórstwa tego metalu. Tutejsza huta Zapolarnyj-Nikiel należąca do koncernu (Norilskij nikiel) jest jednym z największych ośrodków emisji dwutlenku siarki w tej części świata[3], sięgającej 100 tysięcy ton rocznie[4][5] (w 1999 szacowano emisję nawet na 150 tysięcy ton SO2[6]), a także innych zanieczyszczeń[7]. Norweskie stacje pomiarowe notują w okolicach huty przekroczenia norm zawartości SO2 przekraczające 2000% (np. 7500 mg/m³ przy dopuszczalnej normami zawartości 350 mg/m³)[8]. W wyniku porozumień rosyjsko-norweskich planowane jest, kosztem 300 milionów koron norweskich, zamknięcie huty w Niklu i przeniesienie zakładów metalurgicznych do lokalizacji położonej bardziej na południe na półwyspie Kola, do istniejącej już huty Siewiero-Nikiel koło Monczegorska[9]; przedsięwzięcie to, planowane przed końcem 2010 roku, na razie jednak odwleka się[5]. W sąsiedztwie osiedla Nikiel i miasta Zapolarnyj, oprócz kopalni i huty, znajdują się także zakłady koncentracji rudy a także zbiorniki odpadów poflotacyjnych[10].
Przypisy
- ↑ ЧИСЛЕННОСТЬ ПОСТОЯННОГО НАСЕЛЕНИЯ РОССИЙСКОЙ ФЕДЕРАЦИИ ПО МУНИЦИПАЛЬНЫМ ОБРАЗОВАНИЯМ на 1 января 2023 года [xlsx], Rosstat [dostęp 2023-08-04] (ros.).
- ↑ Helsingin Sanomat ИноСМИ, HS: как финский Петсамо стал российским Никелем (Helsingin Sanomat, Финляндия) [online], ИноСМИ, 2020 [dostęp 2025-01-10] (ros.).
- ↑ „Zanieczyszczenia powietrza w rosyjskiej tajdze, „Zielone Brygady” nr 11(53)/93, listopad 1993]
- ↑ Deadly smoke over Nikel. Barents Observer, 2008-07-25. [dostęp 2008-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-02)].
- 1 2 Nikel on the foreign ministers agenda, BarentsObserver.com, 28.5.2008
- ↑ Anders J. Steensen, Nikel forsurer forholdene i nord, 24.8.2007. [dostęp 2010-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-31)].
- ↑ Maria Antonova, Balancing Growth and Environment, „The Moscow Times”, 25 lipca 2008. [dostęp 2008-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 sierpnia 2008)].
- ↑ Extreme pollution in Nikel, BarentsObserver.com, 13.7.2007. [dostęp 2008-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-02)].
- ↑ What will be the future of Nikel?, BarentsObserver, 25.2.2008
- ↑ zdjęcie satelitarne zanieczyszczeń w okolicach Nikla i Zapolarnego. [dostęp 2012-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-28)].
